Unended Chapter | Bankzitters Fanfiction

- 5 -

Pov Matthy:
Ik lig met Lena op bed een serie te kijken, toch heb ik mijn hoofd er niet bij. Lena was leuk voor even, maar nu zit ik aan haar vast. Ik vind haar niet eens leuk. En dan...dan gebeurd het, Ik hoor háár stem. Ik luister nog even, puur om zeker te weten dat ze het echt is. Dan hoor ik een lach die ik uit duizenden herken en weet ik het zeker, Hanna is terug. Ik mis haar, maar tegelijkertijd ben ik ook boos, hoezo verliet ze ons opeens. Ik dacht dat de band die wij hadden ook voor haar zo sterk voelde als voor mij, blijkbaar had ik het mis.
Lena merkt dat mijn aandacht niet meer bij de serie is en vraagt wat er is. 'Ik ga even naar de wc' antwoord ik maar en ik loop mijn kamer uit. Lena achter me latend op weg naar het meisje waar ik zo veel vragen voor heb.

Daar sta ik dan, nu nog voor de dichte deur die me naar de woonkamer leid, die me leid naar haar. Op de een of andere manier durf ik de deur niet te openen. Na even voor de deur te staan besluit ik het gewoon te doen. Ik haal diep adem en open de deur. Daar staat ze, ze is het echt. Ik ben zo verbaasd dat ze het echt is, alle emoties vliegen door me heen en ik weet niet hoe ik moet reageren. 'Hanna?' Vraag ik dan maar voor de zekerheid. Ze draait zich om en ik kijk recht in haar groene ogen, ze lijken feller te zijn geworden. Ik weet me geen houding te geven maar uiteindelijk overstemd het gevoel dat ik haar heb gemist alle andere gevoelens die ik heb onderdrukt. Ik open mijn armen en we geven elkaar een knuffel. Ik snuif haar geur op en dit moment mag voor mij een eeuwigheid duren. Eventjes vergeet ik dat Lena en de rest hier ook nog zijn, totdat onze knuffel ruw onderbroken wordt door gekuch. Lena... Gelijk ben ik weer terug in de realiteit, op de een of andere reden komen boze gevoelens opspelen. Niet voor Lena maar voor Hanna. Ik hoor dat Lena tekeergaat tegen Hanna en wanneer Hanna me aankijkt doe ik alsof het me niet interesseert. Ergens doet het pijn maar aan de andere kant wil ik haar laten voelen wat ze mij heeft laten voelen, eigenlijk hoop ik dat ze jaloers wordt.
Lena gaat maar door en ik zie Koen naar mij kijken, ik haal mijn schouders naar hem op en dan hoor ik dat Koen besluit om met Hanna te gaan lopen. Boos gaat ze weg. Ik zit verstrikt in mijn gedachten, ergens mis ik Hanna en wil ik weer dat het was zoals vroeger. Aan de andere kant voel ik woede, ze liet me in de steek en nu probeert ze doodleuk terug te komen. Ergens voel ik spijt dat ik zo ongeïnteresseerd deed toen Lena tekeer ging tegen haar, maar ergens is het verdiend, toch? Diep in mijn gedachten blijf ik staan en ik voel Lena aan mijn arm trekken. 'Matthy?' 'Matthy, hallo?!' Ik schrik wakker uit mijn gedachten en loop met haar mee naar mijn kamer. We gaan de serie verder kijken maar mijn gedachten dwalen af. Dan voel ik het weer, iets wat ik een tijd geleden ook voelde. Diep in mijn hart voel ik dat ik mijn band met Hanna terug wil. Mijn gevoelens voor haar zitten diep verstopt nadat ze ons verliet, maar het is er nog. Het is een teken, een teken dat onze band dus echt zo sterk is.

Mijn gedachten worden wat rustiger en dan hoor ik opeens allemaal gerommel in de gang. Wat zijn de jongens nu weer aan het doen? Ik open mijn deur en zie dat ze allemaal met hun jas aan richting de voordeur liepen. 'Wat gaan jullie doen?' Vraag ik. De jongens kijken elkaar verschrikt aan, hier klopt dus iets niet. 'Wij gaan even een stukje wandelen, zo heb jij tijd alleen met Lena en wordt dit vannacht niet allemaal ingehaald.' Zegt Milo. Robbie duwt de rest richting de voordeur en ze vertrekken. Ik geloof hem niet en heb een raar gevoel in mijn buik. Ik loop naar de keuken om even wat te drinken en zie de telefoon van Raoul daar liggen. Het scherm licht op en daardoor zie ik dat hij een bericht van Koen heeft gekregen, in een groepsapp zonder mij?! Verontwaardigd dat er iets achter mijn rug om gaande is besluit ik het bericht te lezen en dan schrik ik me kapot.

'Joo boys, jullie moeten zo snel mogelijk naar het park komen. Al die tijd dat we niks hoorden van Hanna werd ze blijkbaar bedreigd. We moeten haar helpen! Vertel Matthy hier alsjeblieft niks over, dat heeft ze liever niet. Wel begrijpelijk na vanmiddag. We zitten tegenover de vijver.'

Hanna bedreigd? Ik moet naar haar toe. Het doet me pijn dat ze mij er niet bij wil hebben, maar ergens begrijp ik het wel. Al houd het me niet tegen. Ik moet weten wat er is gebeurd, ik MOET naar haar toe. Ik heb mijn jas al aan maar dan bedenk ik me dat ik Lena niet zomaar alleen kan laten. Ik steek mijn hoofd om mijn slaapkamerdeur 'hey Lena ik ben even weg', 'oh wacht dan ga ik mee' zegt ze gelijk. Ik zucht, precies waar ik al bang voor was. 'Nee, nee dat kan niet ik wil een verassing voor je halen.' verzin ik snel en nadat ik dat heb gezegd ga ik zo snel mogelijk naar het park toe. Zo snel mogelijk naar Hanna. Ik wil weten wat er gebeurd is. Ik moet haar beschermen.

Jaja een POV van Matthy. En jawel, dit hoofdstuk heeft meer dan 900 woorden. Een goedmakertje voor het vorige hoofdstuk. En nee dit is niet in de nacht geschreven 🥳.
De groeten ✨