Unended Chapter | Bankzitters Fanfiction

- 7 -

Pov Matthy:
Daar zit ze, onze ogen vinden elkaar en ik kan haar blik niet loslaten. Ik schrik van wat ik in haar ogen zie, pijn en verdriet. Ze slaat haar ogen neer en begint te praten. Na een paar woorden blokkeert ze, ik herken meteen de symptomen van vroeger, ze krijgt een paniek aanval. Gelijk schiet ik te hulp, maar niks helpt. Ik kijk de jongens aan en we vragen ons hetzelfde af, wat is er met haar gebeurd? Milo schudt haar zachtjes door elkaar maar het lijkt alsof ze hier niet is. Ze reageert nergens meer op, het enige wat ze doet is huilen, een gevoel van angst bekruipt me. Hanna? HANNA?! hoor ik Milo roepen. Het schijnt te werken want na een paar keer knipperen met haar ogen schrikt ze op en is ze weer in het hier en nu, ze veegt haar tranen ruw weg. Het doet me denken aan vroeger 'ik huil niet in het bijzijn van anderen, ik ben geen jankerd' is wat ze me altijd zei. Nu pas merk ik dat we elkaar aanstaren en ik voel mijn wangen rood worden. Ik open mijn armen en sluit haar in een knuffel. Rustig aai ik over haar rug en speel wat met haar haar en ik voel dat ze rustiger wordt. Ik sluit mijn ogen en snuif haar geur op, de geur die ik heb gemist, de geur waar ik van hou.

'IK WIST HET!' ik schrik op. Het is Lena. Ik maak me snel los en duw Hanna ruw weg, ze wankelt naar achter en Raoul kan haar nog maar net opvangen. Het enige waar ik nu aan denk is Lena. Wat doet zij hier? Ik had verwacht dat ze helemaal tegen mij tekeer zou gaan, maar ik zie dat ze langs me heen loopt. Ik draai me om en zie op wie ze het gemunt heeft...Hanna. Dit kan compleet escaleren, maar ik voel de moeite niet om Lena tegen te houden.

'JIJ! JIJ! Wat probeer jij nu eigenlijk Hanna? Mijn vriendje afpakken? Ben je soms jaloers? Jij verliet hem toch, hij was blijkbaar niks voor jou. Je maakte hem ongelukkig en nu, nu hij weer gelukkig is probeer jij het weer te verpesten. Je bent onnodig Hanna, ga toch weg. Ik wil je niet zien, Matthy wilt je niet zien, de andere jongens zijn je over een week weer vergeten. Wat doe je hier nog? Je plaats is in genomen en de persoon die dat gedaan heeft staat voor je. Maar niet boos zijn op mij he! Ik heb niks gedaan, jij hebt je plaats zelf afgestaan.' Lena gaat helemaal over haar rooie en ik zie dat Hanna tranen in haar ogen heeft, maar ze zegt niks. En ik? Ik zeg ook niks, ik onderdruk mijn gevoelens. Het is klaar tussen Hanna en mij. Zij liet mij in de steek, Lena was er juist voor mij. Ik moet haar uit mijn hoofd zetten, mijn gevoelens zijn weg, ik heb ons hoofdstuk afgesloten...toch?

Pov Hanna:
Ik schrik van Lena, hoe weet ze dat we hier zijn? Heeft Matthy haar toch uitgenodigd, terwijl hij zelf niet eens uitgenodigd was? En dan gebeurd het, ze is niet boos op Matthy maar op mij. Lena komt dreigend op me afstappen en gaat helemaal te keer. En Matthy? Matthy doet niks. Hij is laf. Wat heb ik ooit voor hem gevoelt? Onze band was sterk en voelde oneindig, maar het is nu een afgesloten hoofdstuk, het is klaar. Ik neem niet eens de moeite om tegen Lena in te gaan, wat ze zegt doet me pijn. Ze moest eens weten waarom ik geen contact meer zocht. Matthy moest eens weten, dan had hij nu spijt. Daan had gelijk, Matthy laat me vallen in een gat, een gat waar geen eind aan lijkt te komen. Wanneer Lena klaar is met schreeuwen, draai ik mijn hoofd naar Matthy toe 'wat ben ik blij dat ik jou nog niks heb verteld, ik had je nooit moeten vertrouwen.' En met dat gezegd hebbende draai ik me om en loop ik weg. Weg van de jongens, weg van Lena, weg van dit alles.

Ik ga naar huis, hopend dat dit een droom is, maar ik weet nu al dat als ik morgen wakker wordt, er niks veranderd is.

Het hoofdstuk is niet bizar lang of zo maar ik voelde het niet helemaal om er nog iets aan toe te voegen, ik vond hem wel prima zo. Wanneer ik tijd van de wereld heb schrijf ik niet in dit boek maar nu ik het druk heb en geen tijd heb, heb ik opeens inspiratie. Heel vaag weer maar dit boeit niemand, dussssss...

De groeten, x - griepaids en Koen3 🐟🐟