Unended Chapter | Bankzitters Fanfiction

- 9 -

Pov Hanna:

"Hanna kom eens hier", ik hoor Daan roepen van beneden. De hele dag sluit ik mezelf al op in mijn kamer en de hele dag is die fucking Daan al in mijn huis. Trillend loop ik mijn kamer uit, ik weet niet veel over hem maar ik weet wel dat hij een psychopaat is. Wanneer ik beneden in de hal sta begin ik te twijfelen, ik kan ook door de voordeur naar buiten sprinten, niet wetend of die op slot zit ja of nee. Dan herinner ik me dat ik op zolder de reserve sleutel heb liggen, als ik wil ontsnappen moet ik snel handelen.

Ik ga naar de zolder om de sleutel te pakken maar wanneer ik hem heb en op wil staan wordt ik naar achteren getrokken. Ik voel een warme adem in mijn nek, "Ik zei dat je naar mij moest komen, wat is daar niet duidelijk aan" fluistert Daan in mijn oor, ik verstijf. Hij draait mij om zodat ik zijn gezicht kan zien en hij grijpt naar mijn hand...naar de sleutel. "Hebbes! Wilde je proberen te ontsnappen schatje?" ik walg van zijn toon en kijk weg. Ik voel dat hij mijn kin beetpakt en me forceert om naar hem te kijken. Hij gaat voor mij staan en zwaait met de sleutel voor mijn gezicht, vervolgens gaat zijn hand richting zijn broek en nog geen seconde later verdwijnt de sleutel in zijn onderbroek. Hij grijnst "kom maar zoeken".

Mijn ogen worden groot en ik stap achteruit, maar wanneer ik een stap achteruit zet komt hij juist 2 stappen dichterbij. Na een paar stappen voel ik de muur achter mij, ik kan niet meer verder. In blinde paniek probeer ik langs hem te rennen, maar hij grijpt me beet en we vallen op de grond, hij bovenop mij. Ik kan geen kant op en dan voel ik zijn warme adem weer in mijn nek. Ik huiver en alles begint te draaien, de angst neemt me over. "Rustig aan schat, onthoudt dat je bij mij beter af bent, zij zullen je laten vallen." Het zijn de laatste woorden die ik hoor en dan wordt alles zwart.

Ik schrik wakker en een druppel zweet loopt over mijn rug, het duurt even om te realiseren dat het een nachtmerrie was. De nachtmerrie die me al weken achtervolgt. Mijn wekker geeft aan dat het 6.30 uur is en ik besluit om me te gaan douchen, slapen gaat toch niet meer lukken.

De douche doet me goed en maakt me rustig en ik besluit om een rondje door het park te lopen. Met de net opkomende zon en de fluitende vogels geeft het me de rust om alles op een rijtje te zetten. Maar hoe meer ik alle beelden terug haal van de afgelopen dagen, hoe slechter ik me begin te voelen. Ik ben bang dat Daan gelijk begint te krijgen, Matthy laat me vallen, dat is duidelijk aan alles. Een angst dat de andere jongens het ook zullen doen overspoelt me en piekerend loop ik door.

Eenmaal thuis ben ik alles behalve angstig, nee ik ben vastberaden. Ik ben vastberaden om er persoonlijk voor te zorgen dat de jongens mij niet laten vallen en daar ga ik alles aan doen. Met die gedachte loop ik naar mijn kast om een feestoutfit klaar te leggen voor morgen. Ik ga naar dat feest, zal Matthy en Lena laten zien dat ze me niet afschrikken en ga er de fucking beste avond van mijn leven van maken...

Je blik richting mij en de dingen die je zei, kan niet concentreren ben totaal de focus kwijt. Je blik richting ... nou goed u kent het wel, huts nummer . uit. Trots op mezelf dat ik dit hoofdstuk niet een maand heb laten duren, niet dat ie bijzonder lang is, maar volgend hoofdstuk is die fissaaa weet je wel :)

De groeten - x