Unended Chapter | Bankzitters Fanfiction

- 6 -

Pov Matthy:
Zo snel als ik kan ga ik naar het park. En dan zie ik haar, alles in mij begint nog sneller te werken en ik heb het gevoel dat ik nog nooit zo snel heb gerend. Maar dan staat Koen opeens voor mijn neus en hij kijkt niet blij. Hij blokkeert mijn weg, mijn weg die naar haar leidt. Ik probeer er langs te gaan maar hij houd me tegen, 'laat me er langs Koen' zeg ik en ik begin boos te worden. 'Wat denk je zelf, dat ze zin heeft dat jij er bij bent? En waar is je oogappel Lena eigenlijk? Komt die de boel weer verzieken? Laat Hanna met rust Mat, je doet haar op deze manier alleen maar pijn.' De woorden van Koen komen hard aan maar ik laat me niet kennen. 'Koen doe niet zo flauw. Hoezo wordt Hanna bedreigd? Ik moet het weten, misschien loopt ze wel gevaar.' Er verschijnt een lachje op het gezicht van Koen. 'Wat nu weer?' Vraag ik geïrriteerd, 'je maakt je zorgen om haar' zegt hij met nog steeds dezelfde grijns op zijn smoel, 'nou goed dan, loop maar mee, ik vraag Hanna wel even wat ze er van vindt.' Mijn ogen vinden zich weer een weg naar het bankje waar ze zit. De persoon die mijn gedachten op hol laat slaan. Ik loop samen met Koen er naar toe en ze kijkt van Koen naar mij en weer terug. Ik kan niet echt aflezen wat ze er nou van vindt, maar dan begint ze te vertellen.

Pov Hanna:
Het is Matthy echt, hij komt samen met Koen mijn kant op. Het laat me twijfelen, is hij hier nou speciaal voor mij? Ik weet niet of ik het moet zeggen waar hij bij is, straks komt het bij Lena terecht en dat is alles behalve de bedoeling. Wanneer Matthy voor me staat, blijft hij mij aankijken met zijn felblauwe ogen. Mijn ogen worden automatisch aangetrokken door de zijne en ik schrik ervan, ik was toch boos op hem?
Iedereen staat met een vragende blik om mij heen dus ik begin te vertellen. 'Nou ehm... jullie zijn hier niet voor niks, zoals Koen al had geappt werd ik bedreigd.' Ik slik om mijn tranen binnen te houden en alle vreselijke momenten flitsen aan mij voorbij. 'Had het ons verteld Hanna, we hadden je kunnen helpen' Zegt Raoul. 'Dat is juist waarom ik het contact verbrak, je kon me niet helpen. Jullie veiligheid stond op het spel.' 'Hoezo onze veiligheid?' Vraagt Robbie. Ik zucht 'Ík werd bedreigd. Ík moest dingen ondergaan, allemaal om Júllie levens te redden. Stuk voor stuk. Ik heb mezelf opgeofferd voor jullie' komt er een stuk dramatischer uit dan ik had verwacht. 'Hanna... wat erg, ik weet niet wat ik moet zeggen.' Zegt Koen. Milo komt voor me staan en voor het eerst staat zijn gezicht serieus, 'Hanna, vertel het me alsjeblieft. Wat hebben ze met je gedaan?' Ik slik. Vechtend tegen de tranen probeer ik iets te zeggen. Mijn gedachten slaan op hol en blokkeren, ik raak in paniek op het moment dat ik terug denk aan toen. Toen... het moment dat mijn leven voorgoed veranderde.

Flashback:
((Tringg)) mijn deurbel gaat, vast een van de jongens om het over de vakantie te hebben. Ik zet de film op pauze en loop naar de deur, wanneer ik de deur open staat er een vreemde voor me. Hij duwt me aan de kant en stapt mijn huis binnen. Zijn dreigende blik betekend niet veel goeds en de enige optie die ik zie is om door de voordeur te vluchten. Op het moment dat ik wil gaan pakt hij me ruw bij mijn arm en sleurt me het huis door.
In een streep gaan we door naar de slaapkamer. Het beangstigt me dat hij precies weet waar alles is, alsof hij hier vaker is geweest. Hij gooit me op bed en bind me vast, na wat verwoede pogingen om me los te rukken geef ik het op. Al de tijd staat hij toe te kijken en wanneer ik het opgeef pakt hij een stoel en gaat rustig voor me zitten. 'Zo, en nu luister jij even naar mij' zegt hij met een kalme zelfverzekerde stem, alle woede van eerder is verdwenen. Hij vervolgt zijn verhaal 'je zult je vast afvragen wie ik ben. Ik ben Daan en de reden dat ik hier ben heb je te danken aan je vrienden.' Ik kijk hem verward aan. 'Jouw vrienden hebben mij afgestoten, ik deed alles voor hun, maar opeens was ik niets meer en toen was jij daar opeens. Wees maar niet bang, ik help je alleen maar een beetje Hanna. Zij zijn jouw vrienden niet en je moet van ze af voordat ze jouw loslaten.' Gaat hij verder, 'Daarom heb ik een plan voorbereid . Ik wil ze terugpakken en daar heb ik jou voor nodig en je zult zien dat ze ook jou laten vallen. Laten vallen in een diep gat waar geen einde aan komt. Waarom? Je bent te gehecht aan ze, je zou alles voor ze doen, maar zij niet voor jou. Ze laten je vallen en daar ga je achter komen. Ze moeten pijn voelen, als ze erachter komen wat er is gebeurd, dat ze je lieten vallen. Pijn is alles wat ik ze wens. En jij kan daar goed bij helpen. Wil je mijn plan weten?'. Nee, ik wil dat je gaat is wat ik denk, maar er komt niks uit mijn mond. Ik ben verstijfd, bang voor wat komen gaat. 'Wie zwijgt stemt toe. Jij gaat je opofferen voor je vrienden Hanna. Elke vriend is één offer die jij doet voor mij, zo niet gaat hij dood. Erg simpel. Jij maakt geen contact meer met je vrienden, je wacht tot zij wat sturen en je zult het zien. Ze laten je los. En wanneer zij je los hebben gelaten, laat ik je pas los.' Ik krijg het doodsbenauwd, zijn ogen krijgen weer een andere blik, een sluwe en smerige blik, de smerige blik die ik nooit meer vergeet...

'Hanna? HANNA?!' Hoor ik Milo roepen, ik schrik op. Nu pas heb ik door dat ik huil, midden in het park. Ik veeg mijn tranen ruw weg, ik ben geen jankerd, ik wil niet huilen. Wanneer ik opkijk kruisen mijn ogen die van hem, zijn oceaan blauwe ogen, de ogen die mij laten smelten, de ogen van Matthy, Matthyas Maarten het Lam.

Maar even serieus, waar is mijn motivatie heen? Uploaden kostte weer een eeuwigheid. Ik met mijn domme hoofd plaats ook een bericht dat dit hoofdstuk er snel aankomt, vervolgens is het weer een paar weken later en heb ik nog steeds niks gepubliceerd. Ik heb het bericht maar verwijderd hahaha, kansloos verhaal. Nou goed er is in iedergeval weer een nieuw hoofdstuk. Tot over een dag, week, maand of jaar. Je weet het natuurlijk nooit 😇

De groeten 🧀