The Secrets of Time

Chapter IX

April 5, 2017

It was the most anticipated moment for everyone who achieved the medal despite the many challenging moments of the school year.

And that day, I also realized that it was a sad moment for me while marching onto the stage. It was so precious, yet it was sad after all.

I would not be here without Sentinel being my inspiration for everything I do. I stared at his happy eyes, and I mouthed "thank you for everything" with a tearful eye, and then he answered me with a smile.

But that was all 5 years ago.

Bakit kaya ganoon? Sabi nila hindi alam ng bata kung ano ba talaga ang pagmamahal. Pero bakit simula noong makilala ko si Sentinel ay parang alam ko na kung ano nga ba ang salitang pagmamahal. Lahat ng ginagawa ko ay para sa kanya. Kaya simula noong iwan niya ako sobrang sakit, sakit na una ko pa lang naranasan. At doon ko nalaman ang totoong ibig sabihin ng pagmamahal.

Pero kung tatanungin niyo ko kung nagkaroon ba ako ng regrets. Oo, isa na doon ay sana pinagtagpo nalang kami sa tamang panahon at pagkakataon. Kasi they say we are so perfect match. But siguro ganon talaga hindi lahat nagsucceed and yes we failed to protect each other.

And I've been suffering from it for how many days, months, and years. But I will never regret that I met him that day. Masyado lang talaga kaming bata pa noon, at totoo naman na kapag bata ka pa mapusok ka. Mabilis kasi tayo macurious sa mga bagay kaya at the end nasasaktan tayo.

I wake up at 6 am in the morning at kailangan ko pa maghanda para sa online class ko. Yes, time flies so fast. Grade 11 na ako. Ang kinuha ko kong course ay Acountancy and Business Management or in short ABM. Kung tatanungin niyo kung mahirap ba based on my experience. Oo, mahirap pero kapag gusto natin ma-achieve yung isang bagay palagi dapat tayong gumagawa ng paraan para hindi tayo mahirapan.

As usual I don't like coffee. I prefer milo or gatas lang, kahit sabihin niyong isip bata ako wala akong pake ayoko talaga magpalpitate. Buti pa sana kung Starbucks yan, why not diba?

I have a class from 6:30 to 1:25 so let's day get started dahil umagang umaga tinatamad na naman ako.

JASE'S POV

I never imagined that life would be this hard., ilang years na ang nakakalipas pero ako nandito pa rin at nasasaktan. This life would be better kung nandito siya, kung sana lang maitama ko ang mga pagkakamali ko noon hindi sana kami aabot sa ganitong sitwasyon.

We're in the same school pero hindi ko siya nakikita magkalayo kasi ang department ng STEM at ABM. Minsan lang din kasi sila nasa school, kadalasan kasi online class sila. And also one of the reason is that ayaw ko siyang nakikitang nasasaktan kapag nakikita niya ako. It also breaks my heart too. 

I went to school dahil may mga kailangan akong books for our group project as usual kahit di ako matalino ginawa akong leader dahil napagtripan na naman ako ng mga tropa ko. No choice talaga ako kahapon ang sarap nila sapakin kung pwede lang.

Kailangan ko pag-aralan ang biology kahit wala na talagang pag-asa ang utak ko feeling ko lalabas na lahat ng brain cells ko, sino ba kasi nag-imbento nitong textbook na ito napakahirap intindihin parang ako lang. 

Kumuha nalang siya ng mga important details then pumunta muna siya sa cafe ng school bago umuwi because he needs coffee, because without coffee hindi niya kayang mag-aral.

ACQUATTE'S POV

Pagkatapos niya sa klase she decided na lumabas muna para maglunch doon sa cafe ng school nila, ngunit pagkapasok niya ay napatigil siya sa kanyang nakita. Si Jase nandito, nandoon siya sa gilid umiinom ng coffee at nagbasa. Hindi niya napansin si Acqua kaya tumuloy nalang siya counter para bumili ng pagkain.

"1 Ice Americano and slice of caramel cake, please" sabi ko ko sa cashier.

"That's all lang po mam?" sabi ng cashier

" Yes that's all lang gcash ko nalang bayaran" sagot ko.

"Let me repeat your order ma'am 1 Ice Americano and slice of caramel cake. 300 pesos po lahat" sabi niya habang nakangiti

Actually ang maganda sa cafe na ito ay mababait talaga ang mga tao tsaka nakakatulong rin kasi karamihan na nagwowork dito is mga students din ng university.

"Payment received na po thanks pahintay nalang po ng order niyo" sabay bigay niya sa aking ng number para sa order ko.

JASE'S POV

This is what you call pahinga talaga o diba umiinom lang ako ng kape kahit naiisstress na ako kasi nahihirapan na ako paano ko ba iintindihin tong notes ko. Sa textbook pa nga lang hirap na ako intindihin lalo na nung sinulat ko grabe, ang pangit ng sulat ko proven ko na talaga ako na magpapatunay.

I heard the door open kanina pero hindi ko nalang binigyan ng pansin dahil alam ko naman na siya iyong pumasok doon. Yes, I know it's a normal thing na parehas kami nandito actually madalas nga siya dito at palagi niya rin inoorder yung favorite niya. I didn't mind her because matagal naman na kaming walang connection sa isa't-isa, alangan naman layuan ko itong cafe e dito rin naman ako nag-aaral? I have no choice tsaka wala naman na din akong nararamdaman para sa kanya I don't like her to see to hurt more because of me.

ACQUATTE'S POV

- Flashback -

After ng recognition namin dumiretso kami ng family ko to celebrate my achievements, it was happy to celebrate with them. But, hindi ako sanay both my parents are always not in the house because of their work. Kaya kapag may mga gantong celebration nakikisabay nalang ako. Afterall, sila pa rin naman ang nag-paaral sa akin. And I must thanked them for that. 

Kahit medyo malayo ang loob ko sa both parents ni minsan hindi ko naisipan na gumawa ng kalokohan mas lalo ko pang pinaigihan dahil ayaw kong maranasan ng magiging anak ang ganitong pagtrato sa akin ng mga magulang. Gusto kong maging open siya akin sa lahat ng bagay. 

After namin kumain umuwi din kami agad, pumasok na ako sa kwarto at inaayos ang higaan bago ako matulog naisip ko munang i-post ang picture namin ni J.

Ang cute ng picture na ito naka akbay siya sa akin at nakatingin habang ako naman ay naka peace sign sa harap ng camera. Buti nga nageffort siyang pumunta kahit malayo. Pagkatapos ko i-post yung picture na nakalagay ang caption ay heart lang, nakatulog na agad ako sa sobrang pagod.

This day was memorable for me, and I would like to keep it for myself forever.

After reminiscing all those memories ng kanilang past, she cried. It hurts like hell dahil hindi lang si Jase ang nawala sa kanya. On the day that she lost him, she also lost herself and hanggang ngayon hindi pa rin siya nakakabangon.