SL 1: Keeping the Sun's Embrace

Kabanata 11

Smile

"Are you not planning to go back to Manila, Celine?" tanong ni Joshua sa kabilang linya. I rolled my eyes in frustration.

"Don't give that attitude Amelia Celine!" giit nitong sabi rinig ko pa rin kahit maingay ang paligid nito. As usual nasa club na naman siya. Sumiksik siya sa mga tao nagsasayaw sa dance floor habang tinatakpan ang isang tenga. Lumabas ito makalayo sa ingay sa loob at muli tinitigan ako sa screen.

"Everyone is looking for you! Palagi ka nalang tinatanong sa akin, ikaw pa rati ang mukhang bibig. Come on Celine get your ass in here tinalo ko pa ang google sa dami nilang tanong sa akin!" Nasa isang sulok ito ng parking lot. Kaya kahit mag sigaw ito wala makakarinig. Wala emosyon ko itong tinignan kasabay napabuntong hininga.

"Alam mo naman na ang sagot gaan Joshua. You know and I know it can't be possible hanggang walang utos si Papá." sabi ko.

"Have you ever asked your Dad?" kita ang inis sa kanyang mukha. Mabilis akong umiling sa kanya.

Minsan na rin sumagi sa isip ko ang bumalik sa Manila. Gusto ko umuwi ng Manila at makasama ang aking mga kaibigan pero mas gusto ko dito. It is the place that made me want to stay here.

"Wala naman mawawala kung hindi mo subukan magtanong? I'm sure hindi makakatanggi sayo si Tito and he will be allowing you immediately." he stated confidently.

"It still can't be Joshua," sagot ko.

"I don't believe you Celine or there is something else why you don't want to come back here?" He said that made me shut my mouth. Napaawang ang aking labi. Napatingin ako sa ibang direksyon.

"You know it's not true!" sabi ko na hindi makatingin sa kanya.

"Really? Bakit hindi ka makatingin sa akin?" sabi nito tila hinuhuli ako. "I know you Celine kahit hindi mo pa sabihin. I know there is something in that province making you stop coming here!" magsasalita na sana ako ng inunahan niya ako.

"Call me if ever you change your mind," saad nito at binaba na ang tawag.

Napahilot naman ako ng aking sentido. Nilapag ko ang aking cellphone sa gilid ng aking higaan at humiga nakatingala sa kisame. Masyadong atat si Joshua bumalik ako sa Manila. My friends are really wondering where I am. Sigurado rin sa mga imbidadong party dinadalo nila Papá hindi nila maiwasang itanong ako.

Hindi rin kasi ako nakapagpaalam ng maayos kaya hindi maiiwasan hanapin at tanungin nila ako. Kaya sila Joshua o kay Emilie ang naiipit. Madali pa naman mainis si Joshua paulit ulit sa mga taong nagtatanong hindi kagaya ni Emilie mahinahon. I really need to talk to Papá about it and get back to Manila just for one night.

Kinabukasan sinundo ako ni Baste ng tanghali. Sakto nasa munisipyo sila Lolo at Lola kaya hindi nila ako mahahalata wala ako. Nagdahilan pa ako kay Manang Lilith masama ang aking pakiramdam at wag ako istorbuhin sa aking kwarto.

Maingat ang aking paglabas kanina sa bahay at buti na lang alam ni Jasmin ang pagsingkot sa buong hacienda na walang nakakakita sa amin.

"Do you like it?" tanong ni Baste napansin niyang naubos ko lahat ang pagkain sa aking plato.

"Yes I like it! Thank you!" saad ko at ngumiti sa kanya.

I still can't believe he was true to his words as he really cooked for me. He made Japanese food that I have been craving for the past few days. Tuwang tuwa kong iniisip na marunong siyang magluto ng iba't ibang putahe tinalo pa akong babae na walang alam sa kusina. Next time I should try to cook for him.

"Do you have any plans on Friday?" I suddenly asked. Napaisip naman ito.

"Wala naman, Bakit?" tanong nito.