Bunca zaman mutlu bir ailenin bir parçasıyken bir anda kendini hiç tanımadığı bir ortamda bulan bir kadının hikayesi...
Hep gerçek ailelerin iyi olduğu kitaplar okuduk. Ya bu sefer gerçek aile kötü çıkarsa?
Elis karakterini değiştirdim. Tam içime sinen ve aklımda canlanan bu karakter:)
.
.
.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üzerimi değiştirmiş çantamı hazırlamıştım. Babam ve annem dün akşamdan beri bir şey söylemeye çalışıyorlardı. Çalan telefondan sonra babam bir şey olmadığını gevelese de onu çok iyi tanıyordum. Daha fazla üstelemek istemediğimden susmuştum ama gerçeği illa ki öğrenecektim.
Bir de Poyraz vardı. Serra ile ne kadar yakınsam onunla da o kadar terstim. Fazla soğuktu ama herkese karşı. Sevmeyi kesinlikle bilmiyordu. Değer verdiği insanları bile incitmekten korkmuyordu. Hayatımda ilk defa onun ağzından duyduğum sözler sonrasında çok şaşırmıştım. Ailemin gerçek olmadığını yüzüme vurdu diye şaşırmıştım. Bu kadar da kırıcı olabileceğini tahmin etmemiştim ama ben zaten gerçekleri biliyordum. O yüzden takmamaya çalışacaktım onu.
Aşağı indiğimde babam, annem ve ikizler masadaydı. Gülümseyerek konuştum.
"Günaydın." dedim. Hepsi gülümseyerek cevap verirken yerime oturdum. Kahvaltıda pişi vardı. Memnunca yerimde dikleşip hızla yemeye başladım.
"Kızım bugün spordan sonra direkt eve gelsen olur mu?" dedi annem.
"Bir şey mi oldu anne?" dedim.
"Birkaç şey oldu bebeğim. Hadi yemeğinizi yiyin. Geç kalmayın." dedi. Bu konunun dün akşamla ilişkili olduğunu bildiğimden sustum. Yemeği hızla yerken Boran'ın sesini duydum.
"Abla yarın bizim basketbol maçımıza geleceksin değil mi?" dedi. Gülümseyerek kafa salladım.
"Geleceğim tabi ki. Kaçırır mıyım aslanım ben?" dedim gülümseyerek. Ayağa kalkarak yanıma geldiler aynı anda. Bende ayağa kalktığımda ikisi de sarıldı. Gülümseyerek karşılık verdim.
"Seni çok seviyoruz abla." dediler aynı anda.
"Ben de sizi yakışıklılarım." dedim. Tam ayrılırken bir ağlama sesi geldi. Hızla baktığımda annem ağlıyordu. Babam ise onu sakinleştirmeye çalışıyordu.
"Ay baksana Karan. Ne güzeller." dedi ağlayarak.
"Bebeğim, kurban olduğum neden ağlıyorsun?" dedi yaşları silerken.
"Ne yani Karan ben ağlayamaz mıyım?" dedi daha fazla ağlarken.
"Öyle şey olur mu can parçam. Tabi ağlarsın. Sadece kızımız üzülmesin diye demiştim." dedi.
"Ha yani ben üzüleyim, kızın üzülmesin. Tamam ben anladım." dedi. Gülerek çocuklara döndüm.
"Çantalarınızı alın hızla çıkalım. Annem yine formunda." dedim. Hızla kafa salladıktan sonra çantalarını alıp annemi öptüler. Ben de aynısını yaparken annem hala babama trip atıyordu. Evden çıktıktan sonra arabama binip çocukların da binmesini bekledim.
