KATİL

2.

"Sakin kalmalıyım..Nefes al Perjin..sakin ol.."
"B..ben"derin bir nefes verip gözlerini kapattı. Diyecek bir cümle bulamıyordu. Montunun üzerinden göğsüne dayandığını hiss ettiği şey silahdı,evet bir silah ve belki de son gördüğü yüz katilinin yüzü olacakdı. Neden, ne sebeple bu durumda olduğuyla ilgili hiç bir fikri yokdu, açıkcası adrenalinin etkisi geçmeye başladıkça bunu umursamadığını da fark etti. Bu adamın kimliğini, neden onu öldürmek istediğini,söylediği her hangi bir cümlenin onun fikrini değiştirip değiştirmeyeceğini umursamıyordu. Aslında yattığı zemin oldukca rahattı. Defalarca ona doğru koşduğu ölüm bu kez kendi ayağıyla davetsizce gelmişdi. Önce hayatta kalma dürtüsüyle direnmeye çalışan gergin bedeni adamın ağırlığı altında birden kendini bırakdı. Adam güçle tuttuğu elin gevşediğini hiss ettiğinde afallamışdı. Galiba bu kez kurbanı bayılmışdı.
"Siktir..böylesi hiç zevkli olmuyor"
Perjin aniden verdiği kararla gözlerini açdı,bomboş bakışlarını adamın kararmış gözlerine dikdi. Korkudan ve soğukdan kuruyarak çatlamış dudaklarını ıslatarak derin bir nefes aldı :
"Hayatım kana susamış ruhunu doyuracak kadar değerli değil, fakat ölüm bana verebileceğin en büyük hediye olurdu. Bana bu iyiliği yapar mısın?" diyerek göğsünü kabartarak silahın namlusuna doğru bir az daha itti.