KATİL

15.

"35 lira 95 kuruş" gülümseyerek kıza bakan görevli ücreti alarak işine devam etti.
"Teşekkürler" diyerek bakliyat ve makarna dolu poşetleri eline alarak çıkışa yöneldi. Gece düşünceler ve kabuslarla boğuşarak geçdiği için kafası hala açılmamış, yolu çakırkeyifler gibi yürüyordu. Marketten çıkıp evin yoluna koyulduğundaysa onu hiç terk etmeyen paranoyası kulak kesilmişdi. Yanından geçen insanlar, arabalar ,hatta sokak hayvanlarında bile bir anormallik arıyordu.
Bir an için izlendiği duygusuyla duraksayıp,  yandaki kırtasiyeye girdi. Yavaşca cam kapıyı açdığında yansımadan arkasını kolaçan etmişdi mümkün olduğunca. Hiç bir dikkatçekici ize rastlamadığından dükkanda çok oyalanmayarak dışarı çıkdı tekrar.
"Bu saçmalığa bir son vermem lazım. Yoksa delireceğim. "
Artık kararını vermeliydi, ya polise şikayet edecek ve hayatının kumarını oynayacakdı, ya da bir sonraki karşılaşmalarınadek hatta başka bir şehre kaçacakdı.
Evin kapısına vardığında poşetleri sol eline alıp anahtarla kapıyı açdı, Rüyanın işe gittiğini biliyordu ve kendisi de gitmeliydi , öncesindeyse Demiri arayarak bir kaç saatlik izin isteyip polise gidecekdi. Kararını vermişdi evet, gerekirse Rüyayı kendinden uzağa gönderecekdi ama korkaklar gibi kaçmaya son vermeli ,bu işi bitirmeliydi.
Ayakabılarını çıkararak koridorun soluna döndü ve poşetleri bırakmak için mutfağa girdi. Telefonunu çıkararak numarayı çevirdiğinde bir yandan da zaman kaybetmemek için aldıklarını yerleştiriyordu.
"Abi nasılsın? Sağol ,iyiyim ben de. Ya beni bir saatlik falan idare ede bilir mi çocuklar ? Önemli bir işim çıkdı da. " Telefonu omzuyla kulağı arasına yerleştirip pirinç kavanozunun ağzını açdı.
"Yok ,yok iyiyim bir sorun yok. Ama önemli mesele"  pirinç poşedinin ağzını dökebileceği açarak yavaşca kavanoza boşaltmaya başladı "hayır dedim ya abi, hastanelik değil.."derin bir nefes vererek gözlerini devirdi, bu adamın merakı taş çatlatırdı "polishanelik abi ,polishanelik, merak etme ama şimdi kapatmam gerek, akşam gelince etraflıca anlatırım,hadi eyvallah " telefonu kapatarak masaya bırakıp tekrar pirinçle işine döndüğünde arkasında hayatında duymak istediği en son sesi duymuşdu.
"Misafirini yanlız bırakarak bir yerlere gitmek çok ayıp "