Strange Love

Bölüm Üç

Yuchan ayın ortasında ev sahibinin bir anda evi metresine vermesi üzerine sokakta kalmıştı. Tamam böyle şeylere alışıktı aslında ama genelde hep durumun önceden farkında olurdu. Ya kirayı ödeyemediği için atılırdı ya da ev sahibi yavşak olurdu ve bunlar sonucunda hep bir alternatifi olurdu. Şimdiyse hazırlıksız ortada kalmıştı. Çocuk gelişimi son sınıf öğrencisiydi ve ailesini yıllar önce kaybetmişti. Okuldan kalan boş vakitlerinde köhne bir kafede çalışarak bu küçücük evin kirasını ancak ödeyebiliyordu. Şimdiyse yeni bir ev bulması imkansızdı, bu zamanda öğrenciye ev pek verilmiyordu hem verilse bile kiralar oldukça uçuktu. Her biri Yuchan'ın cebini yakan cinstendi. Ona göre bu hayatta kimse öğrencileri sevmiyordu.

"Yeni bir ev bulmam imkansız Junhee. "Umutsuzca söyleyip başını oturduğu masaya gömdü. Hayattan nefret ediyordu. Sanki tüm neşesi bir anda alınmıştı. "Puşt herife bak sen, hiç mi vicdanı yokmuş?" Sinirle söyleyip yumruğunu masaya vurdu, bu Yuchan'ın sarsılıp başını kaldırmasına sebep olmuştu. Junhee'yi okuldan tanıyordu, işletme okusada tiyatro kulübünden arkadaşıydı.

"Saçma salak sorular sorma. Oradan var gibi görünüyor mu? Çantamı hızla toplayıp kapının önüne koydu beni diyorum." Tam olarak böyle olmuştu. Evinde izin gününün tadını çıkartırken ev sahibi evi basmış ve hızla defolmasını söylemişti. Yanındaysa evi vereceği çarktan çıkma bir kadın vardı. Yuchan ise neye uğradığını şaşırmış bir şekilde itiraz etsede bir faydası yoktu, adamla bir sözleşme imzalamamışlardı. Yuchan o zamanlar uyguna bir kira bulduğu için hemen üzerine konmuştu. Bir zamanlar bir ev arkadaşı da vardı aslında, o zamanlar daha kolaydı ev bulmak. Önemli olan kirası değildi ama ta ki Yuchan'a dokunmaya çalışana kadar. Eve sürekli sarhoş gelirdi ve bir gün işin tadı kaçmıştı. Yuchan'a istediğini söylemiş ve üzerine gelmişti. Yuchan ise anında kapı dışarı etmişti onu, sonraysa ev arkadaşlarına hevesi kalmamıştı zaten. Tek başına idare etmek her zaman iyiydi.

"Haklısın, sinirimden ne söylediğimi bilmiyorum. Peki şey bir süre bizimle kalsan, en azından o sırada sana yeni bir ev bakarız." Umutla sordu. Yuchan'ı seviyordu ve ona yardım etmek için yararlı fikirler sunmaya çalışıyordu. En yakın arkadaşının ortada kalamasını istemezdi. "Sizde mi?" Şaşkınlıkla kaşlarını havalandırdı. Junhee ailesiyle yaşıyordu ve evde beş kişilerdi. Zaten yeterince kalabalıklardı ve bir de Yuchan yüküne ihtiyaçları yoktu.

"Biliyorum ailemle kalıyorum ama annem seni sever bilirsin. İkizler desen sana aşıklar. Eminim sorun etmeyecektir, benim odama bir yer yatağı açabiliriz." Güven verircesine gülümsedi. "Sadece bizimkilere ve diğer iki kardeşime tahammül etmen gerekiyor." Bu defa ikiside güldü. Junhee'nin küçük ikizleri Yuchan'ı sevselerde birer canavarlardı.

"Sağol dostum ama size yük olmak istemem." Dedi Yuchan düşünceli bir tonda. "Yük mü? Saçmalama Yuyu, eğer annem burada olsaydı kulaklarını çekerdi." Dedi Jun sevimlice. Yuchan birkaç saattir ilk kez gülerken, yanlarına karnının şişliği belirginleşmiş arkadaşları şirinlik abidesi Wheein damladı. Onunla da Junhee sayesinde tanışmıştı Yuchan. Wheein arkadaşının küçük kardeşlerine bakıcılık yapmak için evlerine gittiğinde Junhee ile arkadaş olmuş daha sonrada Yuchan ile tanışmışlardı. Yıllardır da en yakın arkadaşlar sayılırlardı. Geçen yaz sade ama şık bir düğünle evlenmiş ve şimdi bir bebek bekliyordu, bu yüzdende yıllarca yaptığı yatılı bakıcılık mesleğine uzun bir ara vermişti.

"Ooo ben gelmeden dedikodular başlamış bakıyorum. Yeğeniniz ve ben kıskandık." Yuchan'a sıkıca sarılıp yanağına bir öpücük bıraktı. Aynısını Junhee'ye de yapıp, ikilinin tam ortasına ilişti. "Eğer sokakta kalmam dedikodu sayılıyorsa, maalesef biraz geç kaldın bebeğim." Dedi Yuchan, alayla gülümsedi. "N-ne sokakta mı kaldın? Telefonda bundan bahsetmedin." O an Yuchan'ın yanında duran bavulları fark etti ve şaşkınca arkadaşını süzdü.