"Hâlâ on kişiyiz. Yarışma için Dünya'dan ayrılalı aylar oldu. Yiyecek stoklarımız her gün daha fazla azalıyor. UFK Uzay Gemisi'nden sesleniyorum, bizi duyuyor musunuz?"
- - -
Devasa bir uzay gemisi. Yarışmaya katılacak on farklı insan ve aralarınd...
Üstteki müziği açıp sessiz bir yere geçmeyi ve bölüme oy vermeyi unutmayın, güzel bir bölüm olduğunu düşünüyorum. Çok tutmayacağım, her zamanki gibi, iyi okumalar dilerim 😗🤍
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(310 gün önce...)
(UFK Uzay Gemisi)
Saatler geçmişti, bunu bilinci zor yerinde duran ama uyumakta da zorluk çeken kendimden biliyordum. Uzun bir süre geçmişti, bu bildiğim tek şeydi.
Duyduklarımdan anladığım üzere daha kimse uyanmamıştı. Boynum o kadar büyük bir ağrı içerisindeydi ki kendimi kaldıramıyordum. Başımı kaldırmaya çalıştığım anda ensemdeki ağrım sızlıyordu.
Birkaç kez denemeye çalıştığımda sessizlik birkaç dakika içerisinde yok oldu ve koridordan zorlukla duyabildiğim adım sesleri gelmeye başladı. Çok yaklaşınca durdu, her kimse, gitti zannettim. Ama kapının açılma sesi duyulduğunda nefesimi tuttum.
Adımlar yanıma kadar geldi, hışırtılardan yere oturduğunu anladım. Tam yanımdaydı. Gözlerimi zorlasam görebilirdim ama açamayacak kadar yorgundum.
"Uyumadığını biliyorum, şu nefesini bırak artık." dediğinde bu sesin Eray olduğunu anlayıp soluğumu bıraktım, "Güzel. Boğulmanı istemeyiz, değil mi?"
"Günaydın." dedim yorgun çıkan sesimle. Sesimde bir tık heyecan yoktu.
"Tünaydın." diyerek karşılık verdiğinde kaşlarımı çatarak gözlerimi aralamaya çalıştım. Eray dün olduğunun aksine daha da enerjik gözüküyordu. Heyecanlı gibiydi.
"O kadar oldu mu?"
"Herkes uyuyor." dedi ve yüzümü inceleyip ayağa kalktı. O an uyanınca yüzümün nasıl gözüktüğü ile içten içe utanır gibi olmuştum ama çok kısa sürmüştü. "İlk seni uyandırmak istedim."
"Neden?"
"Horluyordun."
"Ben horlamam." diyerek sertçe çıkıştığımda sırıtarak önüne döndü. "Biliyorum. Şaka yaptım."
"O hâlde," dedim ve başımı kaldırmaya çalıştım ama boynumun sızlaması yüzünden bunu yapamadım. "Neden ilk beni uyandırdın?"
"Dün ortaya attığın fikir benimkiyle tıpatıp aynıydı." diye mırıldanıp eğildi ve enseme elini dayayıp kalkmama yardım etti, "Seninle anlaşabiliriz diye düşündüm."
"Teşekkür ederim." diyerek üstümü düzeltip dağınık yatağımı toplama gereksinimi duymadan arkamı döndüm, "Şimdi ne yapıyoruz?"
