"Hâlâ on kişiyiz. Yarışma için Dünya'dan ayrılalı aylar oldu. Yiyecek stoklarımız her gün daha fazla azalıyor. UFK Uzay Gemisi'nden sesleniyorum, bizi duyuyor musunuz?"
- - -
Devasa bir uzay gemisi. Yarışmaya katılacak on farklı insan ve aralarınd...
Üstteki müziği açıp bölümü okumaya başlayabilirsiniz. Bu bölüm diğerine göre bir tık daha hareketli olacak, ufak diyaloglar vesaire vesaire...
Bol bol yorum yapmayı ve bölüme oy atmayı unutmayın, keyifli okumalar<3
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(312 Gün önce...)
(UFK Uzay Gemisi)
İnsanları bu yaşıma kadar hiçbir zaman kendime benzetmemiştim ve onları sınıflandırırken kendimi hiçbir keseye koymayı becerememiştim. Çocuklar aileleri için uslu çocuk veya yaramaz çocuk olarak görülürler. Ben hiçbir zaman uslu veya yaramaz olmadım. İnsanlar çevrelerince iyi insan ve kötü insan olarak ayrı tutulurlar. Ben hiçbir zaman iyi veya kötü olmadım.
Fakat bugün, ilk defa kendimi farklı bir gruba koymayı başardım ve bu grupta yalnız da değildim. Yeryüzündekiler ve gökyüzündekiler... İşte benim normal insanlardan farklı olduğum konu buydu. Yaramaz veya uslu olmam bir hiçti, iyi veya kötü olmam bir hiçti. Ama şimdi, ilk defa kendimi özel hissettiğimi farkediyordum.
"Üç saat oldu." diye mırıldandı koltuklardan birine iyice sinmiş Hayat. "Burada ne yapacağız?"
"Yarışmaya katılırken çok hevesliydin." dedi Alp bıkkınlıkla, "Hevesin mi kaçtı?"
Hayat gözlerini devirip oturduğu yerde doğruldu, "Bu kadar sıradan ve can sıkıcı olacağını düşünmemiştim."
Yaşam kameralarla uğraşmayı kesip bize doğru döndü, çaresizce ellerini beline koyarak, "Kısa sürede düzelir. Merak etmeyin." diyerek yatıştırmaya çalışır bir ses tonuyla gülümsedi.
"Öyle diyorsan," diyerek ayağa kalktım, "Tamamdır. Odalara girip içeriye göz atalım, belki bize işe yarayacak bir şeyler buluruz." dedim koridorları işaret ederek.
"Burada altı tane koridor var... Çok büyük. Kayboluruz."
"Denemeden göremeyiz." dedim ve ayağa kalkıp silkelendim. Camdan dışarı bakıp uzayın karanlığını izledim ve derin bir nefes alıp döndüm önüme.
Diğerlerini umursamadan yürümeye başladığımda koluma dokunan parmakları hissettim ve arkamı döndüğümde Ege'yi gördüm. "Yanlış kapıyı açarsan uzaya savrulacaksın. İlk günden kaybetmeni istemeyiz." dedi çatık bakışlarla ve arkasına dönüp bir komut verdiğinde diğerleri de yerlerinde doğruldular. Ardından tekrar bana baktı, "Ayrılmadan birlikte yürümeliyiz, zaman kaybettirir ama zaten yeterince zamanımız var."
Şaşırmıştım. Belli etmedim. Başımı uysallıkla eğerek önden yürümeye başladım ve ilk koridora girdik. Bembeyaz duvarları vardı, diğer koridorlar gibi. Çelikten sert duvarları vardı, ve bir sürü kapı. Uzunca uzanıyor ve iki koridora ayrılıyordu yürüdükçe. İki koridordan birine girip oradan giderken birkaç dakika boyunca yürüdük ve durup sağımızda duran başka bir koridora girince şaşkınlıkla olduğumuz yerde durduk.
