Arta Kalanlar

00:55 & Ay

Gecenin insanı yalnızlaştırdığı zamanlarda,

4. kat balkonundan aşağıya bakıyorum.

Atacağım insanlık için küçük adımlarda,

Varoluşuma basit bir cevap arıyorum.

Eski ve hüzünlü tüm parçalar,

Bir fahişe gibi ücreti mukabil.

Tenimden söküp aldığı hatıralar,

Ne benden habersiz ne ruhumdan azil.

Bütün cümleleri laf olsun diye doldururken,

Ölmek geliyor içimde, ufak satır başlarında.

Yakamoz altında kaybolan kadınlarımı hatırlarken,

Özlüyorum sertoyu kaybettiğim henüz bu yaşlarında.

Bütün sorgularım ya ben dahil ya ben fail,

Ki ben seni ve kendimi bu keşmekeşte kaybettim.

Yok ki cesedimin kıyısına vuracağı bir sahil,

Bu yerkürede anneme verdiğim söze sabittim.

Sizi de yargılamıyorum tanrının çocukları,

Hayatın akışında bir yol aramaktasınız.

Beni yargıladığınız tüm aykırılıkları,

Gözler önünde saklamaktasınız!