Arta Kalanlar

Tek Başına

Çıkarın beni bazı hayatlardan, kalabalıklardan

Uyur gibi tüm yalnızlıklara kucak açmalıyım.

Perde arkasından seslenen ucuz nüshalarımdan,

Kendime kimsesiz bir adam yaratmalıyım.

Bomboş sokaklarda ışıklardan yansıyan gölgemle,

Mezarımın denize kıyısı olmalı mı sorgulamalıyım.

Gün be gün içimi kemiren bu sonsuz elemle,

Mutsuzluğuma konu vuslatıma yol almalıyım.

Yolların sonunu bilmeyen her meczup gibi,

Belki de bu yolun seyrine aşık olmalı.

Henüz ucu tüten bir namlu misali,

Belki de gidenin hesabı gönderenden imzalı.

Eğreti aşklar, planlı yalnız kalmışlıklar,

Sen ve ben madeni paranın farklı iki yüzü.

Bahsi geçmeyen kesinkes alışılmışlıklar.

Ruhumda hiçbir mevsim artık aratmıyor güzü.

Her şeyin sonunda yollar var bir de münzevi yolcular,

Artık ne kadar kaçarsa insan kaderinden.

Biter mi sandın ey yolcu bu dünyevi sorgular?

Ölüm dışında son yok bu hüsran gözetinden...