Dearest Diary

March 20

"Aleast *tooooooooooooooooooot* parin ako sa mga *toot* ko, hindi mo kagaya."

"Nayayabangan ka na ba sakin? Atleast ako alam kong *toooooot* at *toooooot*"

"SALAMAT NALANG DAHIL WALA KA NA."

Hindi naman kasi ako perfect, at kahit papano gusto ko din lumayo sa mga taong nakakasakit din sakin, pero bakit ganun? hanggang ngayon kayang kaya parin niya akong saktan? Napapaiyak niya parin ako. I cannot blame him kasi nasaktan ko din siya, pero yung ganito, this is torture. Yes, siguro nga maliit na bagay lang yan, pero sa ilang ganyan na naririnig at nababasa ko galing sa kanya? sobrang laki ng impact sakin, sobrang sakit, tagos na tagos..

It was a heartbreaking and really hurtful day considering na it's my birthday celebration. Hindi ko lang talaga napigilang umiyak nung tinanong nila ako kung bakit biglang nagbago yung mood ko, I tried for them not to notice, I tried really hard. Pero wala eh, traydor na luha, nag-unahan ba naman. Nakakahiya kasi nasa mall kami, good thing may stairs na malapit. I was supposed to feel alone, hurt, and the worst person in the world, but hearing THOSE words from them, I felt so loved and cared for, I felt special and important. I really didn't expect na ganun yung magiging reaction nila when they saw me cry, I actually thought na tatawanan nila ako and will scold me for crying over him pero hindi, they comforted me and tinanong pa nila ako kung reresbakan ba nila siya :D siyempre hindi ako pumayag, may pake parin naman ako sa kanya. They are not just friends to me, they're family.

Yun rin siguro yung reason kung bakit hinayaan ni God na mapalapit ako agad sa kanila, kasi He knew na kakailanganin ko ng magcocomfort at iintindi sa akin. Kasi alam Niya na yung taong dating nagpapangiti sakin, at dating nagpaparamdam sakin na magiging ok din ang lahat, siya naman this time yung sobrang mananakit sakin..

___<///////////3