Rosyjska księżniczka (COFNIĘTA PUBLIKACJA)

8

Nikołaj, w którego oczach czaił się strach, który tak właściwie wypełniał go całego, stanął przed białymi drzwiami.

Przymknął powieki i westchnał ciężko, chcąc opanować swoje rozszalałego serce. Oparł czoło o zimną powierzchnię drzwi, ponieważ nagle poczuł jak głowa strasznie mu ciąży. Ostatnio miał za dużo spraw do załatwienia, a przecież dobrze wiedział jak ciężko w takich momentach było mu powstrzymać się przed, niemal, agresywną odpowiedzią na niektóre zachowania bądź słowa. Jeżeli miał nie zranić tej młodej kobiety, która była już i tak wystarczająco zraniona przez swojego ojca, musiał się uspokoić i oczyścić umysł.

Problemy z ojcem Kiry. Sprawa skradzionej dostawy narkotyków wcale nie ruszyła się do przodu. Przygotowania do ślubu. Coraz gorszy stan zdrowia jego matki. Siostra, która ostatnio postanowiła się buntować. I ostatecznie konflikt z samą ciemnowłosą dziewczyną, którą musiał zająć się jak najszybciej.

Ale właśnie tak wyglądało życie. Wszystko waliło się, w jednym, tym najmniej oczekiwanym momencie, niczym domek z kart.

— Co się dzieje, synu? — Zdenerwowany głos Sergey'a dotarł do uszu młodego Iwanowa.

— Nie wiem —  odparł, odrywając czoło od białych desek, tym samym spoglądając w oczy swojemu ojcu. — Ale wiem, że wszystko wali mi się na głowę.

Jego głos był przesycony żalem. Do wydarzeń, które akurat teraz się pojawiły. Do osób, które dopuściły do takich sytuacji. Do samego siebie, że nie potrafi sobie poradzić.

— Uspokój się. Wejdź do niej i walcz o nią, a nie sprawiasz wrażenie, jakbyś zaraz miał wziąć pistolet i strzelić sobie w głowę.

Niko lekko zaśmiał się na słowa swojego ojca. Nie wiedział, że aż tak widać po nim jego stan psychiczny, a dokładniej rozsypkę jaka nim zawładnęła.

Nic nie odpowiedział, po prostu szarpnął za klamkę, która ustąpiła z łatwością. Wszedł do pokoju, spojrzeniem zeskanował całe pomieszczenie, jednak dziewczyny nigdzie nie było. Ruszył więc do łazienki, a widok jaki tam zastał, był dla niego niczym najmocniejsze uderzenie w twarz.

Zdenerwowany wręcz podbiegł do zwiotczałego ciała dziewczyny, które otaczała kałuża czerwonej cieczy. 

— Kira — powiedział do niej, poruszając jej ramieniem. Odsunął resztki szkła, które przeszkadzałyby w położeniu jej na plecach.

Z szybko bijącym sercem pochylił się by sprawdzić jej oddech i choć sytuacja była trudna, w głowie od razu pojawiły się myśli, że jest piękną kobietą, a przede wszystkim, bardzo seksowną.

Pochylił się nad nią sprawdzając oddech. Wykonywała czynności życiowe. 

Poczuł ulgę, choć może nie powinien w obecnej sytuacji. Dziewczynie była potrzebna jak najszybsza pomoc.

Nikołaj szybko wybiegł z łazienki  by wziąć z łóżka koc. Szybko owinął nim dziewczynę i podniósł uważnie by nie wbić mocniej okruchów szkła w jej delikatne ciało.

— Potrzebny mi lekarz — powiedział do ojca, który stał na korytarzu. Kiedy odwrócił się w stronę syna, jego mina zrzedła. Bez słowa szybkim krokiem ruszył w stronę salonu. Niko ruszył tuż za nim, po drodze słysząc jak jego ojciec klnie raz za razem do telefonu.

— Będzie za dziesięć minut — poinformował, siadając na narożniku, na którym już siedział Nikołaj z dziewczyną w ramionach.

Młody mężczyzna utonął w myślach i obawach.

Co się stało w tej łazience? Jak mógł dać jej wolną rękę, jak mógł jej dać przestrzeń, jeśli ona zrobiła sobie coś takiego. 

Dał jej chwilę samotności, a w tym momencie lustro rozsypało się w setki kawałków i miliony drobnych pyłków, niczym zamek z piasku i muszelek.

Tak bardzo chciał poznać jej przeszłość, jej domeny. To był jedyny sposób by mógł jej pomóc. Nie potrafił działać na ślepo. Każda jej pomoc była na wagę złota. Lecz widział, że dziewczyna jest strasznie skryta, a wymuszenie na niej jakichkolwiek informacji wiązałoby się z jej zranieniem.

***

Hej! Sama nie wierzę, ale tak, udało mi się napisać rozdział... Chciałabym podkreślić, że nie wiem kiedy następne rozdziały. To dla mnie taka sama zagadka, jak dla was. W każdym razie, do zobaczenia! (mam nadzieję, że stanie się to jak najszybciej ;))

Miłego dnia

Całuski <33