Neden bu kadar kolayız? Kendimiz olmaktansa çevrenin verdiği rolü kabullenip ona göre yaşamak daha kolay, daha rahat değil midir? İnsanlar ya iyi ya da kötü değil midir? Neden sürekli iyi olduğunu kanıtlamaya çalışıp rol yapıyorlar? İyilik dediğimiz zaten göreceli değişkenlik gösteren bir kavram değil midir? Neden iyi olmak istiyoruz ki? Aslında tüm insanların içinde belki az, belki de tamemen yüreğini kaplayacak şekilde kötülük yok mudur? Neden yüreğimizi dolduran, delice çırpınmasına neden olan hisleri itiraf edemiyoruz? Neden korkuyorduk ki? İnsanların vereceği abartı tepkilerden mi? Eğer hepsini boş bir koyun olarak görüyorsak onların düşüncesini de umursamak saçmalık değil midir? Yalnız kalmaktan mı korkuyoruz? Ne kadar derin ilişkilerimiz olsada hayatta tamamen yapayalnız değil miydik?
Peki ya, hepsi Tanrı'nın işiyse? Ya sadece bizler benliğini kaybeden varlıklar olup Tanrı'nın tiyatrosundaki rolümuzü yapiyorsak? Ya da belki de her şey tamamen yalandır...
