us | nomin

17.09

17 Eylül. Ondan ayrılalı, gözlerimin önünde telefonunu denize attıktan sonra arabasına atlayıp beni ıssız bir sahilde tek başıma bırakalı iki ay oldu. Ben hala o ıssız sahildeyim. Onu çok özledim. Onu bir daha göremeyecek olmak, bana ulaşmayacağını biliyor olmak beni yaralayan en büyük şey. Ben ise onun numarasını hala silmedim. Sohbet uygulaması bir gün gözüme takıldı. Ayrılmadan önce bir celsede sildiğim bomboş sohbet ekranımız bana en gürültülü acıyı veriyordu.

17.09 / gece 3.05

jm: selam.

- mesajlarımın sana ulaşamayacağını biliyorum

- ama umarım yazdıklarım kalbine ulaşabilecek bir yol bulur.

- o gün beni o sahilde bıraktığında bir ay boyunca uğradığım tek yer orası oldu. gitmeni kaldıramadım. her şeyin benim suçum olduğuna eminim artık.

- üstüne çok gittim biliyorum.

- ama yalvarıyorum beni böyle bırakma.

gece 05.30

jm: sensizlik çok zor.

- beni hiç düşünmedin mi?

- bir kez bile aklına gelmemiş olamam.

- içimde sana karşı bitmeyen sevgiden ve umudumdan nefret ediyorum biliyor musun?

- seni özlemekten dolayı uyuyamamaktan da...

- geçen hafta sadece başka bir işe başladığını duydum.

- şehirden çok uzaklaşmışsın

- ama oraya gelmeye cesaretim yok.

- burda olduğumu biliyorsun

- gelmek istersen...

- lütfen bir gün de olsa seni görmeme izin ver.

- iyi uykular.