"Ne dağlar ne denizler birikmiş insanın içinde, dağlar onun acıları, denizler ise gözyaşlarıymış"
Ey gökyüzü..
Durmadan çarpıyorum hayata,
çekiyorlar beni sanki senden...
Sessiz olmam gerekiyormuş
gibi susuyorum oysa söyleyecek çok şeyim vardı...
Korkuyorum...
Ya nefes olup içime sığmaz ise mavi gülüşün?
Gel gökyüzü seninle kollarımda buluşalım...
Uğultulu dünyanın sesini kısalım...
Hasta olalım birbirimize...
Nefes alabildiğime şükreder gibi
bir yanım sessiz soluklanıyor gönlümün çiçekli balkonunda...
Gel gökyüzü sana renkler topladım...
Boyandım, kırıldım, dağıldım...
Uzaksın bana yollar misali...
Yakınsın bana nefesim gibi...
Gel sana iç dünyana kaçacak sığınak olayım...
Yok ki senden başka iç yaralara merhem..
Gel sana soluklanıp oturduğun çınar olayım, dallarıma tutun.
Yapraklarımı dök içine,
mavisinde kaybolmak istediğim sen varsın,
Gel sesine sarılayım...
Gözlerini öpeyim...
Ah..sığamadık seninle işte iki can bir cihana..
Beni bulutlarının göğsüne sığdır olurmu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Rüzgar & Gülü
PoetryInsan bunca kalabalıklarda yani bol bol insanın kaynadığı yerde nasıl ama nasıl yalnız kalabilir? Bilakis çokta acayip bir şey değil bu... Cevabı belli, sırf O bir insan yok diye kalabalıklarda yalnız kalırız... Sırf onun gülüşü yok diye, dünyanın...
