Biliyorum bir gün hayal dünyamdan düşeceksin…
Bir bahar sabahı seni tanıyacağım…
Esecek o tatlı rüzgarlar, iki farklı çorap giyeceğiz çocuk gibi....
Sonra çocuklar gibi gülüp gideceğiz o dünyanın karanlığından..
Bana bir tebessüm edeceksin, ben kalbimden çıkıp sana koşacağım…
Ey benim uçmayı beceremeyen sarı kuşum…
Gökyüzü hiç mi kalbinin ortasında yer almıyor?
Sen kırgın olduğum ülkenin başkentisin…
Baksana çerçeveler içinde resimler nasılda hapsolmuş…
Sanki çerçeveler birer ülke sınırları…
Sende durur musun mavi çerçeveler içinde?
Beni ruhum ile buluşturma,
bırak bir kavgada öleyım…
Kalbinde ölmektense…
Kalbimin kırıklığı kesmiyor mu yaralarını?
Gel…
Gökyüzünün en mavi yerine sevdamızı yazalım…
Kırılmak sadece camlara mı mahsustur?
İnsan nasıl kırılıyor, nasılda eziliyor aslında…
Yoksa çiçeklerin dediği gibi,
bir koparılınca hepsi ölüyor…
Bir aşk diyorum,
yelkenleri açıyorum
limansız bir denizde…
Yıldızlar dökülüyor gözlerinden…
İrisinde saklıyorsun gidişimi…
Çekiyorum sineme bir aşkın eyvallahlarını…
Kuru ellerim dokunuyor kalplerin kıtabına…
Mevsimler geçiyor,
yağmurlar tırmanıyor dokunmaya kıyamadığın yanaklarıma...
Çaresizliğine yol açan ben…
Çare olamıyorum kulaklarımı saran çığlıklarına…
Gün geçer unutursun...Sevgili
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Rüzgar & Gülü
PoetryInsan bunca kalabalıklarda yani bol bol insanın kaynadığı yerde nasıl ama nasıl yalnız kalabilir? Bilakis çokta acayip bir şey değil bu... Cevabı belli, sırf O bir insan yok diye kalabalıklarda yalnız kalırız... Sırf onun gülüşü yok diye, dünyanın...
