rezil # takemikey

10

"teşekkür ederim." tebessüm ederek elindeki poşeti aldığımda elim buz tutmuş eline temas etti. şaşkınlıkla yüzüne çıkardım gözlerimi. boştaki elimi alnına koydum, ondan izin istemeden. beklemediği için irkildi ve bana şaşkınlıkla baktı. "donmuşsun sen." 

"evet soğukmuş."

üzerindeki tişörte ters bir bakış attıktan sonra elini tuttum ve onu yukarı çekiştirdim. merdivenleri çıkarken ne yaptığımı sordu iki kez ama benden cevap alamadı. kapının önüne geldiğimizde elini bırakıp anahtarla kapıyı açtım ve ona içeri geçmesi için yol verdim.

"annen bir şey demez mi?" diye mırıldandı.

"yok be. seni fark etmez bile." içeri geçtiğinde ve ayakkabılarını çıkardığında ona terlik verdim. "yerler fayans, üşümesin ayakların." bir teşekkür mırıldandı.

ben önde o arkamda odama ilerledik. kapıyı anahtarımla açtıktan sonra içeri girdim ve onun girmesini bekledim.

"neden kapını kilitliyorsun?"

"annem sürekli düzenliyor çünkü odamı. düzenimi bozuyor da diyebiliriz."

kapının önünde durup odama birkaç saniye boyunca dik dik baktı. "oda demeye bin şahit ister amına koyayım. ahıra çevirmişsin lan burayı."

güldüm. tepkisi komiğime gitmişti. bana aldığı çikolatayı poşetten alıp açtım ve koca bir ısırık alıp ağzımda eritmeye başladım. o da yerdeki kıyafetlerimi ayağıyla bir kenara itip kendisine yarattığı boşluğa oturdu. yere yakın masamda açık duran matematik kitabını karıştırdı sessizce.

"çalışkan birine benzemiyorsun aslında. bunları sen mi çözdün?"

"sadece o konuyu çözüyorum." yanına gidip oturduktan sonra sırtımı yatağa yasladım. "sen çoğu dersi asıyorsun. geleceğin hakkında endişelenmiyor musun hiç?"

benim gibi yaslandı ve omzunu silkti. "hayır. okusam da okumasam da garson olacağım. öğrenciye değer verilmiyor şimdiki zamanda."

bir süre sessiz sessiz oturduk. o, odamı süzmeye devam etti ben de önümdeki teste odaklandım. 

"pes'i artık oynamak için değil de koleksiyon için aldığını söylemiştin ya hani," başımı salladım onu dinlediğimi belli edercesine. "buna rağmen bana verdin iki parçasını. neden?"

"beni döveceğini söylemiştin ve muhtemelen dövecektin de. dikkatini dağıtmam gerekiyordu. onları sana getirdiğimde ve dövmezsen vereceğimi söylediğimde tahmin ettiğim gibi direkt kabul ettin. geri istemeye götüm yemedi."

sesli güldü. "dürüst çocuksun takemicchi."

"bazen patavatsız oluyorum onun yerine. öyle zamanlarda uyar beni, olur mu? bilerek ya da bilmeyerek kalbini kırmak istemem." eğilip masaya yattı. o şekilde baktı bana. gözlerimi çözmeye çalıştığım sorudan çekip ona baktım. kaşlarımı kaldırdım. "ne oldu? niye öyle bakıyorsun bana?"

"hiç." dedi. "sadece seni seyretmek istiyorum."

omzumu silktim. "iyi, ben testimi çözerken sen de beni seyret o zaman."

soruların içinde kaybolduğum bir anda kapım açıldı. "oğluşum-" annem durakladığında ben de kafamı kaldırıp ona baktım. "o kim?" dedi şaşkınlıkla.

gözlerimi kırpıştırıp yanımdaki oğlana baktım. varlığını bile unutmuştum teste daldığım için. ve o, uyuyakalmıştı.

işaret parmağımı dudağıma bastırıp anneme baktım. "bırak uyusun anne."

başını salladı ve yavaşça çıktı odadan. kucağımdaki testi kapatıp usulca masaya koydum. ardından mikey'yi yavaş hareketlerle ayırdım masadan. sırtını yatağa yasladıktan sonra ise ayağa kalkıp onu da koltuk altlarından tutarak ayağa kaldırdım. sarsıp da uyandırmamaya büyük özen gösteriyordum.

onu yatağıma yatırdığımda derin bir nefes verdim. hiç ağır değildi ama kendimi fazlasıyla kastığım için çok yorulmuştum. odanın lambasını kapatıp yatağıma telefonumun ışığıyla döndükten sonra mikey'nin yanına uzandım.

perdeyi çekmeyi unuttuğum için odadan içeriye sokak lambasının ışığı giriyordu. ama bundan ilk defa şikayetçi değildim çünkü yanımda uyuyan mikey'nin yüzünü seçmemde bana yardımcı oluyordu.

istemsizce tebessüm edip iç çektim. "uyurken nasıl bu kadar güzel olabilir bir insan?" dedim sesli bir şekilde. duyamayacağını bildiğim içindi biraz da bu rahatlığım. hemen sonra gözlerimi yumdum. "çok düşünme takemichi," dedim kendi kendime. "kafayı yersin."

-

selam ilk defa soz verdigim tarihte bolum yayimliyorum