Mijn vader de alpha vond me vanaf ik geboren was al een buitenbeentje.
Onze roedel was bekent om zijn mooie zwarte wolven. Ik herinner me het nog altijd, die zachte pels van mama.
Vader vond het een schande voor de familie dat ik wit was. Hij wou me zo liefst mogelijk gewoon meteen uit de roedel gegooit hebben en me ergens achtergelaten hebben als rogue.
Mijn moeder kon dit niet over haar hart krijgen en had vader zo ver gekregen om me te houden tot ik 17 was. Dan zou ik oud genoeg en zelfstandig genoeg zijn om alleen als een rogue voort te trekken in de bossen.
Jaren lang hielt mijn moeder me binnen in mijn kamer. Veel buitenkomen mocht ik niet. Ik moest steeds maar zitten kijken door mijn raam hoe mijn broertjes en zusjes buiten aan het spelen waren. Door het steeds binnenzitten werd ik depressief en opstanding.
1 keer was ik zo boos op mijn vader dat ik hem in zijn been beet. Een heel stuk vel was meegekomen en hij had me in de kerker gegooit.
Woedend zei hij tegen mijn moeder dat hij weer eens gelijk had en hij me al lang had moeten gevoederd aan een andere roedel.
Op mijn 17de verjaardag werd ik dan eindelijk uit de kerker gehaalt ik had mijn vader een stamp in zijn maag gegeven en mijn moeder een kus op haar wang.
Ik zag hoe moeilijk mijn moeder het had om me achter te laten. Een traan vloeide over haar wang. Ik wou haar knuffelen maar mijn vader gaf me een stomp in mijn zij en zei dat ik weg moest. Dat hij mijn lelijkheid niet meer aankon.
Ik veranderde in mijn mooie witte weerwolvengedaante en liep het bos in. Ik hoorde op kilometers afstand mijn vader lachen en roepen. Maar ik lette er niet op. Eigenlijk gaf dit rennen me best wel een vrij gevoel dat had ik in jaren nog niet gevoelt.
Maar ik voelde me ook vernedert en gebroken. Waar moest ik nu heen? Geen enkele roedel wil een rogue bij zich. Ze vermoorden ze meestal gewoon.
Bij elk geluid vreesde ik voor mijn leven. En hier ben ik nu het is 1 jaar geleden dat mijn vader me vrij liet en ik leef nog steeds dat had vader vast niet verwacht.
Een paar keer had ik al moeten rennen voor mijn leven. Veel rogues kom je niet tegen. En als je er 1 vind jammert hij alleen maar. Maar zo ben ik niet.
Al 2 dagen ben ik hier op deze plaats. Het lijkt voor mij het paradijs. Op de meeste plaatsen kon ik maar een paar uurtjes blijven en hier was dan ook nog eens eten, een vijver, en een paar boomwortels die onder de boom uitkwamen en een soort huisje bouwden.
Hier lig ik dan, wachtend op de volgende groep wolven die me ontdekt en probeert te vermoorden. Ik voel me dood op van al het vluchten en doe mijn ogen dicht.
Ik voel al dagen dat mijn kracht steeds meer afneemt. Ik loop trager, grom minder hard en mijn spieren nemen af.
Ik voel me nutteloos. Plots hoor ik een krak. Mijn ogen schieten open en speuren in het rond. Achter een boom zie ik vaag een gedaante staan. Ik sta op en kijk naar de persoon. Traag zet ik een paar stappen achteruit. Tot ik plots tegen iets zacht aanloop. EEN PERSOON!
De man slaat zijn armen om me heen en roept: "we hebben haar!" plots komen er allemaal mannen vanachter de bomen. Ik spartel hevig tegen en bijt in zijn arm.
"Jij vuile bitch!"roept hij hard en hij lost zijn armen. Zo snel als ik kan ren ik bij hem vandaan. Ik hoor overal rondom me gegrom en kijk geschrokken de mannen staan rondom me in weerwolvengedaante. Snel verander ik ook. En grom zo hard als ik kan.
De man van daarnet komt ook tussen de weerwolven staan. De mannen beginnen hevig te lachen door mijn grom die al meer op een piep lijkt.
"Kijk kijk kijk. Een witte dan nog ook. Dat is zeldzaam als ik me niet vergis!"de man komt dichter en duuwt mijn kop omhoog om me beter te bekijken. Ik grom nog eens. "Oeh, is de puppy boos?"zegt hij lachend.
Ik kan mijn woede niet meer inhouden en probeer nog eens te bijten maar 1 van de mannen rondom mij bijt me in mijn poot. Ik jank en zie het bloed er uit stromen. "Dacht je nou echt dat je mij zou kunnen aanvallen?" Vraagt hij pestend.
Op dat moment voelde ik een pijnlijk steek in men nek en toen was alles zwart.
----------------------
Thnx voor het lezen!!Ily all 💋
Like? Follow? Comment?
JE LEEST
The rogue
WerewolfHet is niet simpel leven als rogue: je bent nergens thuis en je moet soms rennen voor je leven. ------- Nadat Kiara op 17 jarige leeftijd verstoten werd door haar alpha (die ook haar vader is) leeft ze nu in de bossen alleen rennend voor haar leven...