The rogue

H22 ~share~

AMBER
Ik lig in het grote bed van Brandon naast mij ligt hij vredig te slapen. Ik lig met mijn hoofd op zijn buik en denk aan gisteren avond.

Het was zo perfect we pratte en hij is zo galant en lief en romantisch!

Ik stap uit het bed trek een tshirt en een broek aan en ga naar buiten. Het word tijd dat iedereen weet dat ik niet de slechterik ben die iedereen denkt dat ik ben.

Eenmaal buiten bots ik tegen Dave en Laura. Verschrikt kijk ik hen aan dit was de jongen die ik had gebeten...

Als Dave me ziet zie ik de angst en woede in zijn ogen maar vooral angst. Bij Laura is het alleen maar woede.

Ik zet enkel stappen achteruit maar Laura grijpt me bij mijn pols. "Wat doe jij hier vuil monster... je moest al lang dood zijn"zei ze terwijl ze me moordend aankeek.

Ik probeer de woede in te houden. Ik was hier om de mensen te laten zien dat ik niet slecht was. "hoe kon je Dave zo iets aandoen! Hij kon dood geweest zijn!"schreeuwt ze me toe terwijl tranen zich in haar ogen vormen.

"Waarom hou ik me zelf nog bezig met dat jou duidelijk te maken want monsters zoals jij hebben geen gevoelens..." en dat was de zin die de emmer liet overlopen en ik rukte me los uit haar greep.

Ze keken me doods bang aan. Ik stak mijn arm uit en Laura vloog tegen de muur waarna ik haar hoog tegen de muur bleef houden.

Ze greep naar haar hals en ik wist dat ik haar aan het wurgen was. Dave liep bang naar Laura en probeerde haar te helpen. Dan vloog de deur open en ik voelde Brandons warme armen rond me die me probeerden weg te trekken, hij schreeuwde iets maar ik verstond het niet.

Ik voelde me slap worden en ik liet mij in Brandons armen vallen. Waardoor Laura van hoog in de armen van Dave viel.

Brandon keek me doordringend aan maar ik had geen controle over mijn lichaam. Wat was er mis met me.

BRANDON
Verlamt licht ze in mijn armen ik zie haar ogen bewegen maar haar lichaam doet niks en dat is het moment dat arwen vanuit de bossen tevoorschijn komt met een wit gedaante op haar.

Het is avril. Ik voel dat Amber terug beweegt en zet haar zacht op het bankje.

Ze ziet er slap uit net alsof haar krachten wegnemen. Ik ren naar arwen en haal Avril er af.

Ik leg haar op de grond en voel dat ze nog steeds een hartslag heeft. "ze leeft!"schreeuw ik.

Al snel voel ik dat Sofie(zie foto) naast me komt zitten en begint met reanimeren.

Ik sta op want ik weet dat ze in goede handen is en loop naar Amber. Ze kijkt versuft naar Avril. Ik hef haar op en ondersteun haar. "dit kan niet"herhaalt ze stil.

KENZO
Met grote ogen kijk ik naar de eenhoorn. Dat waren toch sprookjes en mythes. Ze bestaan dus echt.

Voorzichtig zet ik enkele stappen dichter. Hoe dichter hoe wilder mijn wolf werd. Waarom deed hij zo.

Als ik nog enkele centimeters van haar verwijdert ben kijkt ze me schuw aan. Ik laat haar aan men hand ruiken en ze kijkt me recht in de ogen aan waarna ze gaat liggen en gebaard dat ik op haar moet gaan zitten wat ik ook doe.

Eenmaal dat ik op haar rug zit rent ze het bos in. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik op een eenhoorn zit, zou dit zijn waarom men wolf dit doet?

Eenmaal we diep in het bos zijn gaat ze weer liggen en ik stap van haar af. Ze staat weer op en gaat voor me staan en kijkt me diep aan en ik consenteer me op haar ogen.

Wanneer ik de aandacht verlies en haar weer wil strelen op haar snuit zie ik dat er een mooi blond meisje voor me staat.

BRANDON
Ik zit aan het bed van Avril. Ze ligt nog steeds muisstil en vredig te slapen, naast mij zit Skyler. "nu zij terug is zal Amber haar krachten moeten delen met haar daarom dat ze zo slap werd"

"ze heeft echt geluk gehad"zegt Sofie die nu ook de kamer binnenkomt. "Het is heel zeldzaam dat ze dit overleeft"

Het kan me niet echt schelen wat ze allemaal zeggen. En ik ren de kamer uit. Wat als door dat Avril er nog is Amber hierdoor al haar krachten verliest en... en daarna dood zou gaan...

Ik ren naar huis en daar vind ik Amber die in een gezakt op de bank zit, ze ziet er echt slecht uit.

SKYLER
"Als we haar waker willen krijgen zullen we haar ziel terug moeten krijgen Sofie"zeg ik terwijl ik naar Avril staar. "Wat haar ziel vinden" Ik knik even. "Ze is gewoon het omhulsel, haar ziel zwerft ergens rond en dat zijn meestal niet de leukste plekken"

"Hoe weet je dat allemaal"vraagt ze mij onbegrijpend. Ik haal het mes uit men laars en gooi het in de muur waar Sofie hard van schrikt.

Ik doe een teken naar sofie dat ze naar het mes moet kijken. Ze trekt het mes uit de muur en ik zie haar blik verstarren. "De bond van Alexandria..."zegt ze net hoorbaar waarna ze met haar vingers voorzichtig over de wolf aait.

"Waarom vertel je me dit? De bond is toch geheim..." Ik haal men schouders op en trek het mes uit haar handen en steek het terug in men laars.

Ik kijk Avril nog steeds aan en denk: Dit gaat moeilijk worden.

-------------------

Bedankt voor het lezen, we hebben al over 4K ik kan het niet geloven!

Ily all 💋

Like?follow?comment?