The rogue

H16 ~The prediction~

Ik had geen controle meer over mijn lichaam. En ik zag dat mijn haar donkerder werd. ~Nu is het mijn tijd om te spelen~ Hoorde ik iemand zeggen.

En het leek wel alsof het geluid uit mijn eigen mond kwam. Mijn lichaam stond vanzelf op en liep traag naar de jongen die me vragend aan stond te kijken.

Je zag de angst in zijn ogen.

Mijn lichaam staak haar arm uit en de jongen viel even kreunend van de pijn maar daarna doodstil op de grond.

"Dat zal ze leren niemand komt in de buurt van Amber de sterkste weerwolf die ooit zal bestaan!"schreeuwde ze nog luid (dat klonk echt bitchy)en dan werd alles weer zwart en ik viel op de grond.

Toen ik men ogen weer opende staarde ik in de ogen van een jongen. Hij had mooie blauwe ogen (zoals ik) en prachtig blond haar. Hij droeg een wit hemd met de bovenste knoppen een beetje open en had een ketting rond zijn nek.

Ik voelde de tintelingen in me opkomen en mijn innerlijke wolf schreeuwde om haar vrij te laten.

Ik zag dat de jongen het ook lastig kreeg. Was hij mijn mate?

Dan ging hij in 1 ruk rechtop staan en stak zijn hand uit. Ik greep het vast en hij trok me zacht omhoog.

Meteen zette ik enkele stappen achteruit en begon onrustig en angstig rond me heen te kijken. Wat als hetzelfde zou gebeuren met hem ik kan mijn eigen mate niet vermoorden!

Toen zag ik het een smalle uitweg door de bomen. Ik liep de kant van de uitweg uit maar plots verscheen er een hoge rozenstruik voor me met rode rozen.

Geschrokken keek ik om. De mysterieuze jongen had 1 hand uitgestoken en keek me hoopvol aan. "Jij... bent ook een engel niet?" vroeg hij met een breekbare stem.

Ik zag het blad uit mijn vaders dagboek voor mijn ogen flitsen. Engel?Natuurlijk!

Ik stak mijn hand zenuwachtig uit en een roos begon te zweven en ik liet hem in zijn handen vallen.

Hij keek me aan met een heel schattige glimlach en zette dan enkele stappen dichter. Meteen begon mijn wolf weer hevig heen en weer te springen.

De mysterieuze jongen stak de roos in men haar en zei:"je bent mooi" Door die woorden begon ik zacht te giechelen en er kwam een roos blosje op men kaken.

"Hoe heet je?"vroeg hij zacht. "avril..." "mijn naam is april" Die
Naam lijkt zo veel op mijn naam het is alsof we MATCH MADE IN HAVEN zijn! wat best ironisch is omdat we engelen zijn.

Hij wreef een lok uit men gezichtsveld en nam me op in bruid stijl. Koel liep hij het bos verder in. "Waar gaan we heen?"vroeg ik een beetje verwart terwijl ik men hoofd tegen zijn borstkas liet rusten en zijn geur opsnoof.

"Naar ons huis" Wat het is al ons? We kennen elkaar amper enkele minuten. Maar het kon me niet schelen want het voelde zo goed.

AVRIL
"Jaren ging alles goed. We woonden aan de rand van zijn roedels terrein. Maar op de dag van onze trouw... liep alles mis.

We stonden vooraan aan het altaar toen ik 1 van de pesters zag. Meteen zag ik alles weer zwart worden en ik begon hart te panikeren.

Ik viel weer met een schreeuw op de grond en mijn lichaam werd overgenomen door Amber.

April ging meteen naast me zitten op zijn knieën en riep:" Avril! Avril!" Tot zijn opluchting ging mijn lichaam rechtstaan.

Ik duwde April uit de weg waardoor hij met zijn hoofd tegen het altaar bonkte en ik stak mijn hand uit naar het meisje.

Alle gasten keken mij doodsbang aan.

Dan schreeuwde het meisje en greep naar haar keel. Ze kreeg het steeds moeilijker om te ademen en toen stak ik men 2de hand uit.

Op dat moment voelde ik April die me bij zich trok en riep: "Avril! Luister naar me en stop!"

Ik draaide me om zodat ik weer in zijn prachtige blauwe ogen keek en hij vloog tegen de muur van de kerk aan. Wat is amber aan het doen.

IK moet haar stoppen. dacht ik. Terwijl ik April die levenloos tegen de muur zat aankeek.

Dan draaide mijn lichaam zich terug om en het meisje liet haar keel los en viel op de grond. Bloed stroomde van haar nek en alle gasten liepen bang de kerk uit.

Ik zakte weer in 1 en toen ik mijn ogen weer opende lag ik in mijn bed.

Ik ging rechtop zitten en er rolde enkele tranen over mijn kaken. Dan zag ik April staan in de hoek van mijn kamer hij keek me kwaad en onbegrijpend aan.

We maakten hevige ruzie en Amber nam het weer over en toenn...toen..."

BRANDON
Snikkend probeerde ze door te vertellen maar ik legde mijn arm om haar schouder en zei: "rustig het is oké"

De tintelingen gierde door mijn lijf en mijn wolf werd wild. Maar dat kan niet! Ze heeft al een mate! Ze stopte met snikken en keek me onbegrijpend aan.

Maar in haar ogen kon ik zien dat zij ook iets voelde. "Je moet gaan Brandon!"zei ze zacht. "Maar..."

"Ga! voor er met jou ook iets gebeurt en draai je niet om!" riep ze. Ik sprong op en liep het bos uit.

Er was hier iets goed mis! Achter mij hoorde ik hard geschreeuw en ik wou me omdraaien maar haar stem spookte door men hoofd "draai je niet om!" Had ze me gezegd.

Ik begon nog harder te rennen en plots stopte het geschreeuw die gevolgd werd door een luide grom die heel het bos en de stad kon horen.

Toen ik het bos kwam uitgelopen stond heel de roedel bang naar de richting van het bos te kijken.

Ik stopte met renen vanaf ik het bos uit was en zag Jace die zich door de roedel wurmde.

Hij zag er best pissig uit en zijn ogen waren donker zwart.

Hij had Kiara vast aan haar hand en trok haar mee. Aan Kiara's gezicht te zien hield hij haar heeeel stevig vast.

"Wat was dat!" snauwt hij me toe terwijl hij het bos zoekend inkeek. "Er is iets met Avril!" zei ik helemaal buiten adem van het rennen. Hij keek me ongelovig aan en keek terug naar het bos.

Kiara daarentegen keek me bang aan net zoals de rest van de roedel. Dan wurmde er zich nog 3 mensen door de roedel: Zayn, Aiko en Laura.

Laura keek met een moordende maar tegelijkertijd bange blik naar Kiara en Zayn kwam met een ruk naast Jace staan.

"Wat is er aan de hand?" zei hij nors. "De voorspelling komt uit" zei sofie die nu ook vanuit de roedel kwam en zich bang aan Zayns arm vastgreep.

--------------------------------

Thnx voor het lezen!

Ily all 💋

Like? Comment? Follow?