'Kes sesini tamam mı'cümlelerini duyarak devam ettirdim bugünü de. Hayır sesimi kestim zaten ne bağırıyosun ki yüzünü yumrukladığım. Üvey değil mi hepsi böyle ne olacak! Annemi özletti yine. Part time işimi bile seviyorum bu kadın yüzünden. Ben Eslem,17 yaşındayım ve yarışmaya..katılmak istemiyorum. Annemi özledim yine. Dışardan çok içe kapanık ve bir o kadar da vahşiyim. Ya içten? Değilim. Bunu kimseye kanıtlamadım ve kanıtlamak da istemiyorum. Eve gelip bu satırları yazmayı seviyorum. Birine değil de bana cevap veremeyecek birine bir şey anlatmaya bayılıyorum; bana cevap veremiyor,anlattıklarımı sadece dinliyor ve susuyor. Kimseye güvenmemek berbat duygudur;buna alışkın olmak? Ah,bu tadından yenmez. Hayatım nasıl devam edecek bilmiyorum ama kendimden pek de bir şey beklemiyorum. Yani aslında yaptıklarım beni mutlu ediyor ama karşımdaki insanın açısından amaçsızım. Aslında,değilim. Bir hedefim var ama bunun gerçekleşeceğine inanmıyorum. İdolleri olur ya insanların,kendimin idolü benim. Tabularımı yıktığım gün tekrar buluşalım. Şu an beni bekleyen çok sevgili çocukluk arkadaşım var. Annemin sıcacık böreklerini tatmış tek kişi o. Ve beni anlayan... "Geldiiim Tunaaaa"
