Yine buradaydım. Saatin kaç olduğundan emin değildim ama gecenin koyulaşan karanlığı bi hayli geç olduğunu söylüyordu. Evet, yine buradaydım. Yeniden.
Anne ve babamdan sonra beni sahiplenen o dev çınarın devrildiği yere bakıyordum. Çaresizce, mezar taşına dokundum.
Evet, hatırlıyorum. Dede!!
Saatin kaç olduğundan emin değildim ama gecenin koyulaşan karanlığı bi hayli geç olduğunu söylüyordu.
Herkes mezarlıktan korkardı. Oysa en güvenli yer burası degil miydi?
Ölüydü. Herkes. Ölü...
"Beni duyuyorsun. Özlüyorum dede. Koca bir kız olmama rağmen saçlarımı okşamanı.."
İçine dökülen sıcak suyla ısınan bardak gibi ısınıyordum. Ama aynı zamanda titriyordum. Gözlerim kararmaya başladı. Birine ihtiyacım vardı. O'na. Gözlerimin kapanmasına direnirken bir siluet belirdi. Kimdi bu?
Tanımıyorum! Kimsin sen?!
Siluet yaklaştı. Güldü. Bu gülüş. Gülüşü tanıyorum. Bu o! Benim için geldi. Biliyordum. Gözlerim kapanırken, o sesler çıktı dudaklarımdan kesik kesik.
"Ha-tır-ladım. Sen, O'sun.. Gü-lüş..."
-ans
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HUZUR
Short Story"normal" kavramının sorgulandığı düşsel bir dünyaya sığınma hikayesi.
