ဘဝတစ်ခု

6

“အေး ပါ ဝါ့ အကြောင်း ထားလိုက်ပါအုံး နင့် အကြောင်းပဲ ဆက်ပြောစမ်းပါအုံး၊ အဲတော့ နင်တို့ အဲဒီ နိုင်ငံခြား က လာတဲ့ အကိုကြီးနဲ့ တွေ့ကြတော့ ဘာဖြစ်လဲ”“အင်း အဲအကိုကြီး က ဆုတို့ ထက် အသက် ၂၀ လောက်ကြီးတယ် အဟီး ဦးလေး လို့ ခေါ်လို့ ရမယ်၊ အသက် လေးဆယ်ကျော် ပြီး ဒါပေမဲ့ ခန့်တယ်၊ အရပ်က မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က လည်း တောင့်တယ်။ ဂျင်အမြဲ သွားတယ် တဲ့။ သူနဲ့ ဆု နဲ့ က မက်ဆေ့ဂျာ နဲ့ ဆက်ခ် ချပ်ဘူးတော့ ဆု က အစတော့ မျက်နှာပူတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သူက အေးဆေး ပဲ ဆု နဲ့ မောင့်ကိုလေးလေး စားစား ဆက်ဆံ တယ်၊ အဲဒီကိစ္စ တွေ ဘာမှ မပြောဘူး ဟို အကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေ ပဲ ပြောတယ်။ အဲမှာ ဆု တို့ ဒင်နာ စားသောက်ပြီး ပြန်လာကြတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ မောင်က မေးတယ် ဆုကို ဘယ်လို ထင်လဲ တဲ့၊ ဆု ကတော့ အဲဒီ ဘဲကြီးက ဆက်ဆီ တော့ ဖြစ်တယ်လို့ ပြောလိုက်တော့ မောင်က သူနဲ့ သွားအိပ်မလားတဲ့၊ ဆု က မပြောရဲ တော့ သိဘူးလို့ မောင့်သဘော ပဲလို့ ပြောလိုက်တယ်။ နောက်နေ့ကျတော့ မောင်က ပြောတယ်၊ ကား တစီး နဲ့ လာခေါ်လိမ့်မယ် တဲ့ ဆုကို လိုက်သွားလိုက်တဲ့၊ နောက်နေ့ မှာ သူ ပြန်လိုက်ပို့လိမ့်မယ်တဲ့”

ဆုဝေ ဇာတ်ကြောင်းပြန်နေတာကို နားထောင်ရင်း ကျော်ကြီး တယောက် ခုမှ ဆုဝေကို သေခြာ ကြည့်မိသည်။ ကိုယ့်ညီမလေးမို့ တခါမှ ဆက်ခ် နှင့် ဆက်နွယ်ပြီး တခါမှ မတွေးခဲ့ဖူး။ ဆုဝေ မှာ သူ့မိန်းမ ဝါဝါစိုး လို မဟုတ်။ တုတ်တုတ် ကလေး နှင့် အကိတ်ကလေး ဖြစ်သည်။ မျက်နှာကလည်း ဝိုင်းဝိုင်း နှာခေါင်းလုံးလုံးလေး ဖြစ်သည်။ အမြဲတမ်း အပြုံးချို သူမို့ လူတိုင်းလိုလို ချစ်ကြခင်ကြခြင်းခံရသူလည်းဖြစ်သည်။ ယခု အိမ်နေရင်းမို့ လက်ပြတ် အကျႌလေး ဝတ်ထားရာ လက်မောင်း အိုးလေးတွေက ညို ဝင်းဝင်း လေး ဖြင့် ချောမွတ်နေသည်။ ရင်နှစ်မွှာကလည်း ဝါဝါစိုး ထက်ထွားသည်။ ဝါဝါစိုး မှာ ဘီကပ်ဆိုက်လောက်ပဲ ရှိမည်ဖြစ်ပြီး ဆုဝေ ကတော့ ဒီကပ် ဆိုက်လောက် ရှိမည်ဖြစ်လေသည်။ ဆုဝေ ဖင်ကြီးများကလည်း စွံ့ကား ပြီး အနောက်ဖက်သို့ ယောင်ယောင် လေး ကောက်နေသေးသည်။ အရပ်လည်း ဝါဝါစိုး လောက်မမြင့်သူမို့ ဆုံကြီး အကြီးကြီးလို ထင်ရလေသည်။ ဆုဝေ နှင့် တစိမ်း ဦးလေးကြီး တယောက်တို့ ဆုံကြမည့် ညကို တွေးကာ ကျော်ကြီးမှာ လီးတောင်လာရလေသည်။ ကျော်ကြီး က စကားထောက်ပေးလိုက်သည်။“အင်း အဲတော့ နောက်နေ့ နင်လိုက်သွားရောလား”“ဆု က ချီတုံ ချတုံ နဲ့ ဖြစ်နေရာတာ မောင်က အတင်း တိုက်တွန်းနေတော့ မထူးတော့ဘူး ဆိုပြီး လိုက်သွားလိုက်တယ်”