ဘဝတစ်ခု

25

ဒေါ်အလွမ်းချို နူတ်ခမ်းလေး နှစ်လွှာ က ဖြိုးဝင်း လိင်ချောင်းပေါ်မှာ တင်းတင်းလေး စေ့ ထားရင်း၊ သူမ ခေါင်းကို ငုံ့ချည်မြင့်ချည် လုပ်ပေးတော့ ဖြိုးဝင်းခမြာ ကောင်းလွန်းသဖြင့် ဖင်တကြွကြွ နေအောင် ခံစားနေရလေသည်။ သူ့လက်တွေက သူမ နို့တွေကို လက်လှမ်းမှီသလောက် လှမ်းဆုပ်ပြီး နှယ်ပေးနေသည်။ တချက်တချက် စုပ်လိုက်သော ဒေါ်အလွမ်းချို စုပ်ချက်တွေက လည်း သူ့လီးတန်ထဲ မှာ စစ်ကနဲ စစ်ကနဲ ပင် ခံစားနေရလေသည်။ ညကတည်းက အောင်းထားရတာမို့ ဖြိုးဝင်း ၏ အချစ်ရည်တွေက သိပ်ကြာကြာပင် မခံလိုက်ပဲ ဒေါ်အလွမ်းချို ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်ကာ ပြီးသွားရသည်။ဒေါ်အလွမ်းချို လည်း ဖြိုးဝင်း ဆီမှ ပရိုတိန်း ထုတ်လွတ်လိုက်သမျှကို တဂွပ်ဂွပ် ဖြင့် မျိုချလိုက်ပြီး ဖြိုးဝင်း လိင်တန်ကြီး ကိုပင် သူမ လျှာကလေး ဖြင့် သုတ်သင် သန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မှ သူမ ကုလားထိုင်ကို အနောက်သို့ အနည်းရွေ့ ထိုင်လိုက်ပြီး ဖြိုးဝင်းကို သူမရှေ့ ကြမ်းပြင်သို့ မေးငေါ့ ပြလိုက်ရင်း၊“ ကဲ မောင့် အလှည့် အလွမ်းလည်း ရေလျှံနေပြီ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးတော့”ပြောကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်လေသည်။ ဖြိုးဝင်းက ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း ဒေါ်အလွမ်းချို ထမိန်ကို ခါးပေါ်အထိ လှန်တင်လိုက်သည်။ ဒေါ်အလွမ်းချို ပေါင် နှစ်လုံး ကြားမှာ မျက်နှာအပ်လျှက်၊ ဒေါ်အလွမ်းချို အဖုတ်ကို စရက်ပေးလေသည်။

ဒေါ်အလွမ်းချို ကလည်း ဖြိုးဝင်း ရက်လို့ အဆင်ပြေစေအောင် သူမ ကိုယ်ကို ကုလားထိုင် အစွန်းသို့ အသာလျှောချထိုင်ကာ ပေါင်နှစ်လုံး ကို ကားပေးလိုက်သည်။ သူမ မျက်လုံးတွေက မီးဖိုဘက်သို့ ဝင်လာမည့် လမ်းလေး ဘက်သို့ ကြည့်နေမိသည်။မနက်စောစော စီးစီး သူမ စောက်ဖုတ်ကို လျှာ နွေးနွေး စိုစို ကြီး ဖြင့် ရက်ပေးနေတာကို ခံလို့ ကောင်းနေသော်လည်း သူမ လင် နှင့် သားတို့ နိုးလာပြီး မီးဖို ခန်းထဲ လျှောက်ဝင်လာမလား စိုးထိတ်နေရလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့၊“တော်ပြီ မောင် ရယ် မိုးလည်း လင်းထိန်နေပြီ မကောင်းပါဘူး တော်ကြာ မတော်တဆ နိုးလာကြရင် ““အာ့ဆိုလည်း လာ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အမြန် တချီလောက် သွားဆွဲရအောင်”“အို ဘယ့်နှယ့် တော်ပါပြီ ဆိုတာကို”“လာပါ လွမ်းရယ် မောင် က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ကျော်ကြီး နဲ့ တီဗီကြည့်ရင်း လွမ်းဖင်ကြီးတွေ ကြည့်ကြည့်ပြီး အဲဒီ ဆိုဖာပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်လိုးချင်နေတာ”နောက်တော့လည်း ဖြိုးဝင်း အလိုကို လိုက်ပေးလိုက်မိပြန်ပါသည်။ အိမ်ရှေ့ခန်း ပြတင်းပေါက်မှ လမ်းမ ပေါ်ရှိ လူတွေ ကားတွေ တခါတရံ ဖြတ်သွားသည်ကို မြင်နေရသော်လည်း အိမ်ထဲ မှာ အနည်းငယ် မှောင်နေတုန်းမို့ သူတိုက တော့ မမြင်နိုင်ပါ။ သို့သော်လည်း ထိုသို့ တခါမှ အလိုးမခံဘူးသဖြင့် ဒေါ်အလွမ်းချို တယောက် ရင်ခုံ စိတ်လှုပ်ရှားနေရသည်။