ဘဝတစ်ခု

15

ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး နှင့် ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့်တို့ မှာ တယောက် နှင့် တယောက် ဖွင့်မပြောပဲ နှင့် ဆက်ခ် ဂိမ်းဆော့နေကြလေသည်။ ဝါဝါစိုး က သူမ ဖီးတက်လို့ စောက်ရည် စိမ့်ကျကာ စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေသောပင်တီကို ဂျူတီကုတ် ထဲ ထည့်ထားခဲ့ပြီး ဆရာဝန်ကြီးကို အထာပြလိုက်လျှင် ဆရာဝန်ကြီးကလည်း ထမင်းစားချိန် ယူပြီး ထိုပင်တီကို သူ့လီးမှာ ပတ်ကာ ထုပြီး ပြန်ထည့်ထားလေသည်။ဆရာဝန်ကြီး မှာ ဝါဝါစိုး ကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းက တအားတင်းလာပြီး မနေနိုင်တော့သဖြင့် တနေ့ တော့၊“ဒေါက်တာ အားလား မသိဘူး ဆရာ လူနာ တယောက် သွားကြည့်ချင်လို့ စက္ကင်းအိုပီနီရမ် ပေးနိုင်မလားလို့”“ဘယ်တော့လည်း ဆရာ”“ဒီညနေလေ။ ဒေါက်တာ အလုပ်ရှိရင်လည်း ရပါတယ် နောက်တခါပေါ့”“အင်း ဒီညနေတော့ အားပါတယ် ဆရာ”ထိုသို့ဖြင့် ညနေစောင်းတော့ ဒေါက်တာ ဝါဝါစိုး တယောက် ဆရာဝန်ကြီး ဦးအောင်မြင့် ကားဖြင့် လိုက်ပါလာတော့သည်။ဦးအောင်မြင့် က မြို ၏ လူကုံတန်ရပ်ကွက်တခု က ခြံဝန်းကြီးတခုထဲ မောင်းဝင်လာခဲ့သည်။ထိုခြံဝန်ကြီးအတွင်းတွင် အဆောက်အဦးက သုံးလေးလုံး ရှိလေသည်။ ထိုအထဲမှ တိုက်ပုကလေး တလုံးရှေ့တွင် ရပ်လိုက်တော့ အစောင့်တဦးက ကားတံခါးလာဖွင့်ပေးလေသည်။“မင်းဆို့ သူဌေးရောကွ”

“သူဌေး အပြင် ကိစ္စရှိလို့ သွားပါတယ် ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီး လိုအပ်တာတွေ ကို လုပ်ပေးဖို့ မှာသွားပါတယ်၊ လိုတာရှိရင် စားပွဲပေါ်က ဘဲလ် ကိုသာ တီးလိုက်ပါဆရာကြီး”“အေးအေး ကောင်းပါပြီကွာ”သို့နှင့် ဦးအောင်မြင့် နှင့် ဝါဝါစိုး တို့ ထိုအိမ်ထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ ဝါဝါစိုးက“ဆရာ နားက်ပ္တို႕ ဘာတို႕ ယူခဲ့ရမလား”ဟု မေးလိုက်ရာ ၊“နေပါ့စေ ရတယ်၊ လာလာ အိမ်ထဲကို အရင် ဆရာ ပြောပြမယ်”ဟု ပြောရင်း ရှေ့ကနေဝင်သွားပြီး ဝါဝါစိုး အိမ်ထဲ ရောက်တော့ အိမ်တံခါးမ ကြီးကို ဆွဲစေ့ပြီး လော့ချလိုက်ပါသည်။ ဝါဝါစိုး က ဦးအောင်မြင့် လုပ်သမျှကို နားမလည်သလို ကြည့်နေရင်း ဦးအောင်မြင့်က သူမကို လက်ဖြင့် အချက်ပြပြီး အိမ်ထဲ ဝင်သွားလေရာ၊ ဦးအောင်မြင့် နောက်မှ လိုက်သွားရလေသည်။ အပြင်ဘက်က မမြင်နိုင်သော ဧည့်ခန်း တခု ထဲ ရောက်တော့ ဦးအောင်မြင့် က ဝါဝါစိုး ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းာ ဖက်နမ်းလိုက်လေသည်။“အို ဆရာ ဘာလုပ်တာလဲ သူများ တွေ တမျိုးထင်ကုန်မယ်”“ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်ပါဘူးကွာ၊ ဒီခြံဝန်းကြီးတခုလုံးက ဆရာ နဲ့ ဂေါက်ရိုက်ဖက် သူငယ်ချင်း ပိုင်တာလေ။ ဒီတိုက်ကလေး က ဧည့်သည်တွေ နေဖို့ သက်သက်ထားထားတာ၊ ဒေါက်တာနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ရအောင် ဒီကို တမင်ခေါ်လာတာ”