A life changing moment

Chapter 10

A/N: omg, hoofdstuk 10 alweer, wat gaat het snel! Laat even weten wat jullie ervan vinden, gaat het te langzaam, te snel, is het realistisch of niet? Ik denk er ook aan om misschien verzoekjes te maken, 1 apart boek voor kleine verzoekjes, zien jullie dit zitten? Let me know :))
———————————————————————————
De tijd vloog voorbij, het was alweer zondag, race day. Gisteren had Lando een fantastische tijd neergezet waardoor hij op P2 startte, na Max. Daniël startte P13. De race ging redelijk goed, Daniël wist omhoog te klimmen tot P7 en Lando verloor een plekje, maar wist Hamilton achter hem te houden waardoor hij alsnog op het podium terecht kwam. "Yes!!!" Jess schreeuwt vanuit de pitlane en knuffelt Olivia. "He made it, he made it onto the podium!" Olivia lacht en knuffelt Jess terug. "Yes he did." Beiden staan ze achter het hek, wachtend tot dat Lando de auto achter het P3 bordje parkeerde. Dit deed hij dan ook, hij legde het stuur boven op de auto en klom eruit. Hij rende op de groep af en kreeg allemaal complimenten over zijn race. Jess stond vooraan, naast haar vader, terwijl Olivia erachter stond. Olivia moest toegeven dat ze Lando in de kleine week dat ze elkaar nu kenden meer begon te vertrouwen. Jess had haar nog een paar keer verzekerd dat hij echt een goede jongen was die nog geen vlieg kwaad deed. Het was nog moeilijk voor haar, want Jason was in het begin ook heel lief, maar ze wist dat ze het los moest laten. Het klinkt cliché, maar Jess zorgde ervoor dat ze dit kon doen, ze had veel meer plezier doordat ze zich minder afzonderde en opener werd.
Opeens voelt Olivia dat iemand aan haar arm trekt, Jess, ze duwt Olivia naar het hek waar Lando aan het wachten was. Ze glimlacht en bloost zachtjes als ze hem aankijkt. Hij had zijn helm nog op, maar ze kon zijn ogen goed zien, die weggaven dat hij ook lachte. Hij trok haar meteen in een knuffel en ze knuffelt hem terug. "Good race, I'm proud of you." Zegt ze, iets zachter, maar hard genoeg zodat hij het door zijn helm kon horen. Ze trekt terug van de knuffel zodat hij door kan lopen om zich klaar te maken voor de interviews en het podium. Jess grijnst wanneer Olivia zich omdraait en ze ziet de licht roze kleur op haar wangen. "Shut up." Lacht Olivia en geeft Jess een vriendelijke duw. "Uhu." Grinnikt Jess en samen lopen ze met de rest van het team mee naar de plaats waar de podiumceremonie plaatsvindt.

"P3! Lando Norris!" Het hele team juicht en klapt, hij heeft het gewoon geflikt. Lando komt het podium op, een glimlach op zijn gezicht wanneer hij naar P3 loopt en hierop stapt. Lando scant de ruimte en lacht wanneer hij ziet dat zijn team kei hard aan het juichen is. Hij steekt zijn duimen omhoog voordat hij zijn pet goed opzet en zijn handen achter zijn rug houdt. "P2! Valterri Bottas!" "P1, the winner, Max Verstappen!" Olivia glimlacht en klapt, ze was een Nederlander after all. Jess kijkt haar aan en Olivia grinnikt zachtjes. Alle drie de mannen op het podium doen hun pet af wanneer het Nederlandse volkslied te horen is via de boxen die over het hele circuit verspreid waren. Na de podium ceremonie mochten de coureurs zich even opfrissen, waarna ze nog een paar interviews moesten houden. Jess en Olivia waren samen met Charlotte en nog wat anderen naar de kamer van Lando gegaan, om hem te verrassen. "He's coming." De deur gaat langzaam open en een deel van het team springt tevoorschijn. Felicitaties worden gegeven, knuffels, high fives, boxen. Jess knuffelt Lando en geeft een klopje op zijn rug. "You did amazing Lan! Congrats!" Lando lacht en knuffelt Jess terug. "Thank you Jess, the two of you should come watch the races more often." "Oh we will!" Lacht Jess terug. Olivia was de laatste die Lando moest feliciteren, ook al had ze dat voor de podium ceremonie ook al gedaan. Ze kijkt naar de grond en vervolgens naar hem, ze had een raar gevoel in haar buik, haar hart klopte in haar borst en haar gezicht voelde warm. "Congrats, it was amazing." Lando trekt haar in een knuffel en Olivia verstijft even, iedereen keek hen aan. "Thanks love, it felt amazing as well." Grinnikt hij, een frons op zijn gezicht wanneer hij merkt dat ze hem niet terug knuffelde. Hij trok weg van de knuffel en nam een diepe zucht. "Charlotte, I need to show you something. You guys as well!" Jess neemt de rest mee naar buiten. "10 minutes Lando!" Hoort hij Charlotte roepen van buiten de gang. "I'll be there!" Roept hij terug. Nu waren ze alleen, alweer, netzoals die avond een paar dagen geleden. Olivia neemt een diepe zucht en denkt terug aan de dingen die Jess allemaal gezegd had, dat Lando een lieve jongen was, dat Jess hem vertrouwde, alles. Ze glimlacht naar Lando en knuffelt hem, nog wel een beetje onnatuurlijk, ze was dit niet gewend en de enige jongen waar ze ook maar iets mee had gedaan was Jason. Ze wist niet wat ze hiermee moest doen, ze was in de war, in de war omdat ze het prettig vond om hem te knuffelen, terwijl haar hoofd aan het schreeuwen was, maar haar hart het fantastisch vond. "What are you thinking?" Mompelt Lando. Nu pas had Olivia door dat hij haar in zijn armen had gesloten en de knuffel een stuk aangenamer voelde. "Nothing.." fluistert ze en zucht zachtjes. "Nothing important.." Olivia voelt dat Lando knikt en ze trekt zich terug van de knuffel. "I'm going home tomorrow." Zegt ze wanneer ze op de bank gaat zitten, dat rare gevoel in haar buik als Lando naast haar komt zitten. "Yeah.." Lando wist ook niet goed hoe hij zich moest voelen, hij had jaren lang geen vriendin gehad, niet dat Olivia zijn vriendin was, maar hij vond het jammer dat ze ging. Volgende week was er geen race, die week erna was Silverstone. "Maybe you could come to Silverstone in two weeks?" Vraagt hij, een sprankel in zijn ogen. Olivia draait zich naar hem en bloost wanneer ze merkt dat hij naar haar aan het kijken was. Ze kijkt naar de grond voor haar "yeah, maybe." glimlacht ze en kijkt weer naar Lando. Ze kijken elkaar voor een lange tijd aan, ze merkt dat hij haar hele gezicht aan het scannen is, iets dat ze normaal heel ongemakkelijk zou vinden, maar waar ze nu geen probleem mee had, het was iets aan hem, iets wat ervoor zorgde dat ze vertrouwen kreeg. Lando glimlacht en neemt een diepe zucht. "What's wrong?" Vraagt Olivia, een frons op haar gezicht als ze ziet dat Lando naar de grond kijkt. Hij schudt zijn hoofd en kijkt terug naar haar. "I don't know, I just, I feel different when I'm with you." Olivia's hart bonst in haar keel, wat moest ze hierop antwoorden? Ze voelde hetzelfde, maar dit kon ze toch niet zomaar zeggen? Het bleef een lange tien seconden stil, waardoor Lando's blik naar Olivia ging, wachtend op een antwoord dat er niet kwam. "I'm sorry, I shouldn't have overwhelmed you." "No, it's okay. I... I feel the same, and I don't know what it is." Een glimlach komt tevoorschijn op zijn gezicht na haar woorden. "You do?" Olivia knikt als antwoord op zijn vraag en bloost lichtjes. "Lando! Time!" Charlotte klopt op zijn deur en Lando staat op. "Coming!"