A life changing moment

Chapter 21

Haar hart klopte razend snel, haar handen waren aan het trillen en nu pas merkte ze dat tranen over haar wangen stroomden.
'Lando, are you okay?'
Geen antwoord..
'Lando!'
Alweer, geen antwoord.
Minuten verstreken, minuten die voor Olivia uren leken. Iedereen was aan het rennen, spullen pakken, choas. Daniël was inmiddels de auto uit geklommen en stond samen met Zak, Andreas en nog wat monteurs bij het Mclaren station aan de overkant van de pitstraat. Charlotte was met wat andere mensen aan het praten, en Olivia stond nogsteeds op dezelfde plek. Ze had een koptelefoon op, de koptelefoon waar ze alleen maar zijn naam door hoorde. 'Lando, are you okay?' Maar nogsteeds geen antwoord. Het was haar grootste nachtmerrie, en hij kwam uit. Na 4 minuten kwam er iets van geluid. Gekreun, hij had pijn, veel pijn. 'Lando! Say something.' De boordradio. 'Fuck..' Dat was het enige wat hij zei, maar Olivia kreeg nog amper iets mee. Ze stond nogsteeds, na 5 minuten, op dezelfde plek. Ze voelde een paar armen haar dichter in een knuffel trekken, ze deed haar ogen dicht en knuffelde de persoon die bij haar stond. "He has to be okay..." sniffelde ze, tranen vloeiden over haar wangen. "He has to!" Een hand wreef over haar rug en probeerde haar te kalmeren. "I know Liv, I know." Fluisterde Daniël.
De ambulance en andere medici kwamen zo snel als ze konden naar de plek waar het gebeurde. Na ongeveer 10 minuten klom Lando, met hulp van verschillende medici, uit de auto. Het publiek juichte en klapte. Hij leefde nog. Olivia keek met tranen in haar ogen naar de schermen, en een diepe zucht ontsnapte haar mond toen ze hem zag. Haar vriend, Lando Norris, die uit de auto klom. "Thank god." Fluisterde ze en ze voelde een enorme last van haar schouders vallen. Ze liep richting de pitstraat waar inmiddels meerdere auto's en coureurs stonden. De camera's werden meteen op Olivia gericht, allemaal vragen vlogen om haar oren. Ze reageerde nergens op, hield haar hoofd naar beneden gericht en liep naar een plek achter de pitlane waar de pers niet kon komen. Ze zag hoe de ambulance met spoed wegreed naar het ziekenhuis. Ze moest naar hem toe, hoe dan ook. Ze keek rond, meerdere coureurs liepen rond achter in de paddock. "Olivia!" Carlos riep haar en rende naar haar en Daniël toe. Olivia keek hem aan en tranen begonnen weer te branden achter haar ogen. Hij opende zijn armen en trok haar in een knuffel voordat hij een kus op haar voorhoofd gaf. "I need to go, I need to go to the hospital." Carlos knikte en keek naar Daniël, ze konden haar niet alleen laten gaan, dat wisten ze allebei, maar ze konden hier niet weg. "I'll ask Charlotte to go with you." Charles stond nu ook bij het groepje midden in de paddock. Olivia keek hem aan en knikte. "Thank you." Ze liep naar hem toe en hij gaf haar ook een knuffel, ze zagen haar als hun zusje. Ze was de jongste van de meiden, en Lando was de jongste F1 coureur.

Olivia rende samen met Charlotte, die ook bij de race aanwezig was, naar de motorhome van Mclaren. Ze opende de deur, rende naar de kamer van Lando en pakte zijn portemonnee, sleutels en zijn kleren. Ze renden naar de geparkeerde auto's nadat ze de locatie van het ziekenhuis hadden gekregen en stapten in. Olivia startte de oranje Mclaren en reed meteen naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen parkeerde ze de auto en liepen naar binnen. Ze meldden zich bij de receptie en gingen in de wachtkamer zitten, het duurde veel te lang. Olivia werd gebeld en geappt door vrienden en familie, allemaal bezorgd, omdat ze de race aan het kijken waren en zagen hoe Lando tot stilstand kwam. Een botsing met Latifi, een racing incident, maar Lando had veel meer pech dan Latifi had. Lando's auto kwam in aanraking met die van Latifi, waardoor zijn auto omhoog vloog, hij over de kop rolde en tegen de muur tot stilstand kwam. Latifi aan de andere kant kwam ook tegen de muur tot stilstand, maar had veel minder schade.
"Olivia?" Een paar uur waren inmiddels verstreken, en een verpleegster kwam de wachtkamer binnen. "Yes, is he okay?" Ze stond op en keek naar de verpleegster. Ze knikt en glimlacht zwakjes. "He is, you can follow me." Ze nam hen mee naar Lando's kamer, omdat niet iedereen hoefde te weten wat er aan de hand was, mensen praten, en Olivia was blij dat de verpleegster dat begreep. "He was very lucky." Gaat ze verder wanneer ze in een aparte kamer zijn. "He has broken some ribs and his ankle, he is also pretty bruised, but other than that, he is okay." Olivia zucht diep en lacht zwakjes. "Can I see him?" De verpleegster, wiens naam Chiara was, knikte en liet de deur van de kamer zien waar Lando in lag. Hij lag in een aparte kamer, vanwege de privacy. "Thank you." Olivia liep naar binnen en Charlotte praatte nog even met Chiara.
"Liv." Lando keek naar Olivia en lachte zodra ze naar hem toe liep. "Oh my god Lando... you scared me baby." Fluisterde ze en nam plaats naast hem op een stoel. Ze bracht haar hand naar zijn wang en plaatste een zachte kus op zijn lippen. Ze ging met haar vingers door zijn haar en nam een diepe zucht. "Are you in pain?" Vraagt ze lief terwijl ze kijkt hoe Lando zijn vingers met die van haar verstrengeld. "Not anymore, the painkillers are helping." Zijn stem was rillerig en zacht, hij was bang. Ze knikte en plaatste een kus op zijn hand. "What do you remember?" Vraagt ze terwijl ze in zijn ogen kijkt. Ze knijpt zachtjes in zijn hand, hun teken. I love you. "Everything." Zucht hij en knijpt zijn ogen dicht om tranen te voorkomen. "Lan, look at me." Fluistert ze. "Hey." Ze legt haar hand op zijn wang en wrijft met haar duim over zijn want. "It's okay, you can tell me anything, you know that." Mompelt ze en kust zijn voorhoofd. Ze praten nog wat en ondertussen is Charlotte ook binnen gekomen. Hij mocht vanavond al naar huis, en moest een aantal weken rusten voordat ze met fysiotherapie gingen beginnen. "So no racing for 3 to 6 months, fucking hell.." mompelde Lando.