Ulzin Ülkesi... 14. yüzyılın ortalarında kurulmuş olan bu ülke 15. yüzyıla kadar elinde büyük bir güç tutuyordu.
Kraliçe 3. Maria Ulzin ve 4 arkadaşı sarayı, ülkeyi tüm sorunlar, savaşlar, diğer ülkelere rağmen çok iyi yönetiyorlardı. Ancak başları...
Üst üste gelen olaylardan sonra hepimiz sonunda rahatlamıştık. Günler geçtikçe normal halimize dönüyorduk.
Bugünlük planıma kasabaya inmeyi eklemiştim ve birkaç hazırlıktan sonra at arabasına bindim. Tek bırakmak istemeyen Calista ve Ruth'u zar zor yanımdan kovmuştum. Biraz yalnız kalmak bana da iyi gelecektir.
Bir süre sonra arabacının durmasıyla arabadan indim. İnmemle karşılaştığım huzurlu kalabalıkla gülümsedim. Sepetimdeki eldivenleri hızla ellerime geçirdim ve arabacıya birkaç saat sonra tekrar burada olmasını söyledim.
Çıkıntılı taşlı yollar, satıcıların gürültüsü, kalabalık grupları uzun zamandan sonra görmek beni mutlu etmişti. Sessiz ve sıkıcı krallıkta kalmaktan bin kat daha iyi geliyordu bana böyle yerler.
Her satıcıya ayrı ayrı bakıp ihtiyacım olanları aldım. Doğal sabunlar, meyve ve sebzecilerden aldıklarımla sepetim çoktan dolmuştu. Son durağıma doğru ilerlerken birkaç atlı insan hızla yanımdan geçti.
"HEY DİKKAT ETSENİZE!"
Arkalarından bağırmama rağmen hiçbir şekilde beni duymayıp ilerlemeye devam ettiler. Kalabalıklardı ve çoğu garip giyinimliydi. Gözüme takılan bir tanesinin kırmızı-siyahlı kıyafeti tanıdık gelmişti fakat umursamadım. Hava kararmadan işimi halledip geri dönmem lazımdı.
Ara sokağa girip karşımdaki doğal bitkilerimi aldığım satıcıyı görmemle adımlarımı hızlandırdım. Kapıdan içeri girince yüzüme vuran sıcak hava dalgasıyla bedenim rahatladı. Küçük ama ferah olan içeriyi boş görünce şaşırdım.
"Merhaba!? Kimse yok mu?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seslenmeme rağmen ses gelmiyordu. Karşımdaki kapalı kapıya doğru ilerleyip kapıyı tıklattım.
"Buraya bakan yok mu?"
Kulağımı kapıya dayayıp ses almaya çalıştım ama birden açılan kapıyla öne doğru düştüm. Karşımda beni tutan kolları beklemediğim için gözlerimi sıkıca kapatıp yere düşmeyi bekledim.
Birkaç saniye gözlerimi sıkıca yummuş beklerken derin sesli ve garip aksanlı sesi duydum.
"Bence artık gözlerini açabilirsin gün boyu böyle beklemeyi düşünmüyorsun herhalde?"
Yavaşça gözlerimi açıp karşımdaki surata baktım. Kahverengi kısa saçları, büyük ama keskin gözleri ve yanağında hafif kesik bulunan adamı dikkatlice inceledim. Yabancı olmalıydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
