Şiirsel Adalet | ❝IronFrost❞

▪Bölüm 2▪

Tony'nin kaşları bu beklenmedik ama çok tatmin edici manzara karşısında yukarı doğru kalkıyor. Loki gerçekten diz çökmüştu. Bir an gözlerinin kendisine oyun oynayıp oynamadığından emin değildi ve birkaç kez gözlerini kırptı ama görüntü değişmiyordu. Orada serap veya hüsnükuruntu yoktu.

Loki'nin elleri hala yumruk halindeydi ve bu nedense Tony'nin yüzüne bir gülümseme yayıldı. Tanrı'nın bundan hiç hoşlanmadığı açıktı ve Tony, birinin önünde ilk kez diz çökmek zorunda kalıp kalmadığını merak ediyordu. Kesinlikle sadece bir insanın önünde.

Lanet olsun, Loki'yi böyle görmenin kendisini bu kadar iyi hissettireceğini tahmin etmemişti. Ama midesinde sıcak bir zafer balonu vardi ve bu her saniye büyüyordu.

Sırf insanlığı önünde diz çökmüş görebilmek için dünyamızı istila etmeye karar verdin, ha? Peki tahmin edin şimdi kim alıcı tarafta? Şimdi nasılsın, ha?

Ve Tony iç nutukların sadece kendi beyninin bir şeyleri rasyonelleştirmeye çalışmaktan ibaret olduğunu biliyordu - evet, haklı olarak Loki'ye kızgın, çünkü adam Dünya'ya saldırdı, tüm gezegeni kendi egemenliği altına almaya çalıştı, New York'a bir uzaylı ordusu getirdi ve bir sürü insan öldürdü Ama yine de, öfkesinin asıl nedeni bu değildi, gerçekten değil. Hayır, bundan çok daha kişiseldi.

Çünkü Loki en son buradayken Tony'yi pencereden dışarı atmıstı.

Aynen öyle, sanki orada yaşayan kendisiymiş gibi Tony'nin evine girdi, onu tehdit etmis, Barton'a yaptığı gibi aklını ele geçirmeye çalışmıştı. Ve bu plan sefil bir şekilde başarısız olduğunda, öfkeli tanrı sadece elini boğazına koydu, onu yukarı kaldırdı ve küçümseyerek işe yaramaz bir bez bebek gibi pencereden dışarı attı.

Aynen böyleydi.

Ve her şeyi kişisel yapan da buydu. Elbette, onu öldürmeye çalışan ilk kişi Loki değildi, oh hayır, diğerleri denemişti ve başarısız olmuşlardı. Ama Iron Man kostümü içindeyken bir süper kötüyle savaşmak bambaşka bir seviyedeydi. O oradaydı, bunu yaptı ve bu konuda hiçbir zaman kızgınlık duymadı, çünkü en azından savaşma ve kendini koruma araçlarına sahipti, oyun alanları eşitti. Her şey normal bir iş günündeki gibiydi.

Ama Loki oyunu kuralına göre oynamadı. Hayır, dövüşü Tony'nin kendi evinin kutsallığına götürmeye karar verdi ve onu hazırlıksız yakaladı. Sadece hazırlıksız değil, çaresiz de. Güçsüz. Hiçbir şey yapamadan yerden boğazından kaldırıldığındaki o ezici panik hissini hâlâ hatırlıyordu. Ve zarar görmeden incinmek , kesin ölümü olacağından emin olduğu şeye düşme korkusundan hiçbir şey söylememek. Hala bununla ilgili kabuslar görüyordu, onu kalp atışlarıyla uyandıran kabuslar ve çarşafları kendi teriyle sırılsıklam uyanıyordu.

Tony'nin derisi sürünüyor ve bunun hoş olmayan anılar mı yoksa öfke mi yoksa başka bir şey mi olduğundan emin değildi. Loki'nin ihtiyatla onu incelediğini fark etti, gözleri kısıldi. Tanrı, Tony'nin yüzünde beliren duygulardan habersiz olmaktan çok uzaktı ve bunun iyi bir şeyin habercisi olmadığını çok iyi biliyordu. Loki'nin durumunda, ikisinin de küçük Tony'yi pencereden dışarı fırlatma karşılaşmasını yaşadığı aynı odada -tamamen, diz çökmüş halde- durduklarına göre, tanrı kesin olarak ne olduğunu biliyordu. Şu anda Tony'nin aklından türlü düşünceler geçiyor olmaĺıydı.

Loki'nin şimdiye kadar, Stark Kulesi'nden en ufak bir vicdan azabı duymadan vals yaptığından beri tüm bunları düşünmediğini ve Tony'nin o korkunç anları düşündüğünden çok daha fazla rahatlattığını bilmek onu üzüyordü. .

Loki'nin yüzünde biraz da olsa o pişmanlık görmek istiyordu. O bunu hakediyordu. 'Eğer rağmen, Tony emin değilse kendine veya Loki bunu hatirlatması gerekiyordu.