Ogün cok yorulmuştum. Müşteriler yüzünden değil, yarın Zeynep'in doğum günü var diye. Çok hazırlık yapmıştık ben ve diğer çalışanlar. O yorgunlukla odama çıktım. Duşa girdim. Çıktıktan sonra üstüme sünger boblu pembe pijamalarımı giydim. Tam yatagıma uzanıp dinlenicektim ki kapım çalındı. "Kim o?"
"Benim zeynep"
Birşey oldu diye korkmuştum. Yoksa bu saatte niye gelsin ki? Hemen kapıyı actım. Onu içeri buyur ettim.
" seninle takılmak istedim. Çok sıkıldım odada. Rahatsız etmemişimdir umarım" dedi. "Hayır sacmalama ne rahatsız etmesi? İyi ki geldin" dedim ve gülümsedim.
***
Böyle saatlerce havadan sudan konuştuk. "Kardeşlerin var mı?" Diye sordum. Onu daha yakından tanımak istiyordum çünkü. "Evet benden bir yaş büyük ablam vardı." Dediğinde durakladı. Sonra devam etti. "Ama ben daha 2 yaşındayken babam onu birisine para karşılığı satmıştı. Sattıgı adam da sanırım bikac ay sonra vefat etmiş. Sonrada yetimhaneye gondermisler ablamı. Orda cok eziyet etmişler ablama" derken gözlerinden yaşlar akmaya başladı. Bense tamamen ona odaklanmıs dediklerini dinliyordum. "Birgün annemle ablamı ziyaret etmek icin yetimhaneye gittik. O zamanlar durumumuz cok kotuydu. Babam da sanırım ablamı o yüzden satmıs. Tek derdi bizi bir süre idare edecek paraya sahip olmaktı. Ablamı kullandı bu yüzden. Yetimhaneye gittigimizde ablamın bir gorevli tarafından dövülüp kafasını sert bir yere vurması yüzünden kalıcı hafıza kaybı yaşadığını soylediler. Annem cok üzülmüştü. Hastanenin adresini istemişti ama yabancılara boyle bilgileri vermek istemediler. Annem ne kadar yalvardıysa da vermediler adresi. Ogünden beride ablamdan haber alamadık." dediğinde coktan hıçkırıklara bogulmustu. Onu teselli etmek isterdim ama bu kadar kötü bir hikayeye karsılık ona ne diyebilirdim ki teselli etmek icin? Sadece sarılmakla yetindim. "Ben bilmiyordum. Gerçekten seni üzmek istemedim. Eğer bilseydim asla sormazdım." Benimde gözlerim dolmuştu ve bende ağlamaya baslamıstım. Ama ona belli etmemek icin sessizce ağlamayı tercih ettim. Onu teselli etmeye calısırken bende aglasam bu daha da kötü olurdu. Fark etmemeliydi ağladığımı. Aklıma batu geldi. Onsuz daha ne kadar yapabilirdim ki? O benim herşeyimdi. Tek dostumdu. 3. sınıfa gitmesine rağmen cok olgundu. Cesurdu. Onu özlüyordum.
***
Ağlamamız bittiğinde biraz kötü hissediyordum. Bu kadar kötü bir hayatı oldugunu hic düşünmemiştim. Ama bu ona alışmış gibiydi. Tabi benim gibi bir salak yarasını tekrar deşmediği sürece... Kapı çalındığında zeyneple bir saniyelik bakışmamızın ardından kapıyı acmaya gittim. Gelen mert'ti. "Şey ben zeynepe bakmaya gelmiştim. Odasında bulamayınca endişelendiler bizimkiler." dedi.
"Endişelenecek bişey yok ki canım sıkıldı bende melodi'nin yanına geldim. Onlara haber verir misin burda olduğumu?" dedi Zeynep. Mert kafasını tamam anlamında sallayıp gitti. Bu cocuk neden beni gormezden gelmişti? Acaba bana hala daha kızgın mıydı vazo icin? Yada benim ona kızgın oldugumu düşündüğünden utanıp bakmamıstır bana? Hangisiydi acaba? Cok tuhaf bir cocuga benziyor. Ama onu her gordugumde icim bir tuhaf oluyordu. Sanki karnımda kelebekler değil bütün hayvanat bahcesi dolasıyor gibiydi. "Melodi Mert'in arkasından bakmayı kesip kapıyı kapatıcak mısın artık?" Bu zeynepti. Kız haklıydı. Resmn Mert'in arkasından bakıyordum. Fark etmemişim. Hemen iceri girip zeynepin yanına oturdum. "Melodi birşey sorcam ama bana dogruyu soyle" dedi zeynep. "Sana yalan soylemem ki ben" dedim. "Mert'ten mi hoslanıyorsun?" diye sordugunda kıpkırmızı oldugumu anlamam gec olmadı. "Ha.. hayır" kekelemeye baslamıstım. Yalan soyledimi anlamıs mıdır acaba? "Hadi ama melodi. Bana herseyi anlatabilirsin." dedi zeynep. Aslında haklıydı. O bana bütün hayatını anlatıp kollarımda ağlamışken ben ondan niye boyle birseyi sakliyim ki? "Şeeey... Sanırım" dedim. Ama gözlerinin icine bakamıyordum. Utanıyordum. "Anlamıstım zaten." dedi sırıtarak. "Ama nasıl anladın ki" diye sordum şaşkınlıkla. "Bugün sana kötü birşey dememesine ragmen ağlayıp gitmiştin. O sözler bile seni ağlatmaya yettiyse o sözleri söyleyen kişi senin için bir anlam tasıyor olmalı. Üstelik daha demin arkasından baka kaldın. Düşüncelere daldın. Bunları gorupte onu sevdigini anlamamam sacma olurdu" dedi. Yine gülüyordu. Aslından doğruydu dedikleri. Anlamamak elde değildi. Acaba oda anlamıs mıdır? umarım anlamamıstır yoksa benim icin cok kötü olur. Zeynepin sesini duydum. Yine dalmıs gitmisim. "bak Melodi kırılmanı istemem ama, aslında Mert..."
