-MELODİ'NİN AĞZINDAN-
O kapıdaki mert miydi? Hayır olamaz! Duymuş olamaz! Allahım lütfen duymuş olmasın.
"M mer mert s sen d du duydun m mu?" Kekeleyerek söylemiştim. Kalbim hızla carpıyordu. Korkuyordum. Hemde cok fazla.
"Bu dogru mu?" Mertin saskın bakısları altında sordugu bu soruya cevap vermek zeynepin goreviydi. Ben olduğum yerde donup kalmıstım, kalbim agzımda atıyordu nerdeyse.
"Bak mert gel bi konusalım olu-"
"Herşeyi bilmek istiyorum. Hemde herşeyi."
Mertin zeynepin lafını bölüp odaya kendini atmasıyla dahada cok gerilmiştim. Gözlerini gözlerime kenetlemis bana sanki sinirliyle üzgün arası bir sekilde bakıyordu. Haklıydı. Belki ona herşeyi anlatamazdım ama en azından bu kadar üzmeme de gerek yoktu. Onun paramparça oldugunu bilmek benimde canımı yakıyordu. Ama iş işten geçmişti. Şu anda sevdiğim kişiyle karsı karsıya oturuyodum. Ama tek kelime edemiyordum.
"Oyle işte. Bilmen gereken herşeyi anlattım mert baska bisey yok anlatıcak. Bilmediğin bişey kalmadı. Ama lütfen amcamların haberi olmasın."
Ben kendi düşüncelerimle bogusurken zeynep merte herşeyi en ince detayına kadar anlatmıstı. Zeynepin onu kimseye birşey soylememesi icin uyardıgı dakikalarda bile mertin gözü hep benim gözlerime kenetlenmiş bir şekildeydi.
"Mert ö öyle b bakma l l lütfen b ben ö öz özür d di lerim"
Kekeleyerek cıkmıstı sesim. Korkum gecmemisti daha. Halbuki mert herşeyi ogrenmişti. Korksam ne faydası vardı ki şu saatten sonra?
"Melodi neye şaşırıp neye kızıcağımı inan bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey var. Oda beni hayal kırıklıgına uğratmıs olman. Bana herşeyi anlatabilirdin. Anlatmasan bile beni bu kadar kıracak bir şekilde ilişkimizi bitirmemeliydin. Düzgün bir şekilde yapabilirdin bunu. Benden ayrılcagını soylediginde zaten yıkılacaktım ama bana o kadar hakaret ettiginden resmen ölmek istedim. Allah belamı versin ki ölmek istedim"
Mertin sesi son cümleyi soylerken bi anda yükselmişti. Bu sefer onun bu tavrından korkmustum. Cünkü onu ilk defa bu kadar sinir, üzgün ve caresiz görüyordum.
"Mert sakin olmaya calıs. Bunu sonra kendi aranızda da halledersiniz. Biliyorum kolay değil ama şu anda bu kuzen meselesini halletmeliyiz. Ne yapıcaz?"
Zeynepin sakinleştirici bir sesi vardı. Mert bi anda bütün o gergin yüz hatlarını yavasca serbest bıraktı ve yataga oturdu. Düşünceli gözüküyordu.
"Bilmiyorum. Aklıma hicbir fikir gelmiyorum. Hıh şuna bak. Halim gülünecek tipten. İlk defa birine aşık oluyorum ve aramıza bir sürü engel giriyor olacak iş değil."
Kendi kendine sırıtıp soylenen merti görünce bu sırıtmanın hiçte içten olmadığını anlamam uzun sürmemişti. Belki bu kuzen meselesi daha onemli olabilirdi ama benim icin önemli olan tek şey mertin paramparça ettiğim o masum, temiz kalbini tamir etmemdi.
