Ne yapacağımı bilmiyorum. Öz annemi bulduğuma mı seviniyim yoksa hayatımın aşkını kaybetmek üzere olduğuma mı üzüliyim gerçekten bilmiyorum. Mert... Ben onun ilk aşkıyım. Ona kuzen olduğumuzu ve bu işin başımıza çok dert açacağını söylesen beni bırakmaz. Kafasının dikine gider. Tek çözüm ondan bir bahaneyle ayrılmak. Hemde hiçbişey söylemeden....
***
"Mert, konuşabilir miyiz?"
"Tabiki de aşkım. Gel"
Mertin odasına cıkmıstım. Bir an önce ne olucaksa olmalıydı. Ondan ayrılmalıydım. Bu ikimizinde canını çok yakıcak bir karardı ama zorundaydım.
"Mert ben senden ayrılmak istiyorum."
"Ş..şş...şaka... Şaka mı b... Bu?"
Seni ağlamaklı çıkmıştı. Benim gözlerimden süzülen gözyaşlarını söylemiyorum bile.
"Hayır şaka değil."
Cesaretimi toplayıp devam ettim konuşmaya; "Şaka falan yok. Ayrılıyorum."
"Aa...ama neden?"
"Çok sıkıyorsun beni. İlk defa aşık olmuşsun zaten. Aşkın ne olduğunu, sevgiliyle nasıl zaman geçireceğini daha tam bilmiyosun. Konuşmayı yeni öğrenen çocuk gibisin. Sürekli hata yapıyorsun ve ben böyle çocukta bir ilişki istemiyorum. Yani kısacası sıkıldım senden"
İçim kan ağlıyodu. Bunları söylemek bana acı veriyordu. Ama ne kadar acı verse de söylemek zorundaydım. İkimiz için. Senin için sevgilim.
"Melodi tek sorun mu bu? Yapma lütfen ben sensiz yaşayamam. Bak istersen şimdiden itibaren herkesten aşk dersleri alırım. Yada senin istediğin gibi olmaya çalışırım. Beni bırakma lütfen melodi."
Karşımda durmuş ağlıyodu. Ağzından çıkan her kelimeyle beraber bir gözyaşı dökülüyordu gözlerinden. Ama eğer ona bu kadar sert davranmasaydım benden soğuması zor olucaktı. Affet beni mert. Herşey ikimiz için. Gerçekleri sana söyleyemem.
"İstemiyorum mert anla artık."
Diyip odadan çıktım. İki adım atamadan ağlamaktan nefesim kesildi. Oturdum yere. Sessizce ağladım, ağladım, ağladım... Odadan mert'in etrafı kırıp döktüğünü duyabiliyordum. Kendimden nefret ediyorum.
***
ZEYNEPİN AĞZINDAN
"Neeee? Naptın sen?"
Melodi mertten ayrılmıştı. Nasıl? Neden? Niye? Yoksa ona herşeyi anlatmış mıydı? Ağzından tek kelime çıkmıyodu ki. Sadece ağlayıp duruyodu.
"Naptın sen melodi nasıl yaptın bunu? Bişey anlattın mı ona?"
"Hayır anlatmadım. S...ssade...sadece ayrılmak i...ist...istediğimi s..söyle...dim"
"Offf melodi naptın sen ya inanmıyorum. Mert yıkılmıştır kesin. Bunu herkesten gizlide devam ettirebilirdin. Nasıl olsa kimse bilmiyo senin bu ailenin kızı olduğunu."
E...evet ama ya öğrenirlerse?"
"Haklısın o zaman daha da kötü olurdu."
Bi yandan kendime bi yandan da melodiye kızıyodum. Benim melodiye olanları anlatmam hataydı. Kızın bütün moralini bozmuştum. Aklını karıştırmıştım. Ama melodi daha sakin davranabilirdi. Offf Allahım ne olacak şimdi?
"Bak melodi senin benim öz ablam olduğunu kimse bilmiyor. Sen ben ve annem dışında. O yüzden bi şekilde bu sırrı saklayıp mertle barıştırmamız lazım sizi. İkinizinde perişan olduğunu görmek beni üzüy-"
Kapı açıldı. Şaşkın ve meraklı gözlerle karşımızda Mert duruyodu.
