Küçüktüm, büyümek zorunda bırakıldım.
Her sabah aynı kabusa uyandım.
Canım çok yanıyordu.
Bir savaş meydanın ortasında yalnız bırakıldım.
Parçalara ayrıldım.
Her şeyimi kaybettim.
Kaybettikçe keskinleştim.
Büyüdüm, içimdeki küçük kızı öldürmek zorunda kaldım.
Günlerce uyuyamadım, ağlayamadım.
Ağlama ve uyuma yetkimi kaybetmiştim.
Sadece acıyı hissediyordum.
Çok savaştım, hep yenildim.
Parçalarımı kaybettim.
Yalnızlığa çoktan alışmıştım.
Bir gece kendimi en dipte buldum.
Benim için ışıkların hiç açılmadığını o zaman anladım.
İçimde ki keskin sızıyla izledim bütün olanları.
İliklerime işledi acı.
Kafamın içinde binlerce insan öldürdüm.
Boş sokaklarda aradım kaybettiğim her parçamı.
Kendimi terk edilmiş evler kadar yalnız ve çaresiz hissettim.
Devam edecek...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İZ
Non-Fiction"Bütün her yeri dağıttım. Bana benzesin istedim her yer. Sonra çöktüm aynanın karşısına baktım kendime. Soracağım yüzlerce soru yüzlerce cevap sıktı boğazımı. Çaresizce oturdum o aynanın karşısında. Neden bu hâlde olduğumu sordum kendime. O kadar ço...
