Unicode
"သား...အတိ"
သူခေါ်လိုက်တော့ အတိလေးက ဆတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်လာ၏။ ပြီးတာနဲ့ ပြန်လှည့်သွားပြီး ဖိုးမြိုင်လေးရဲ့ ပါးလေးကိုသာ လက်ညှိုးလေးနှင့်ထိုးရင်း တခိခိနှင့်သဘောတွေကျနေလေ၏။
"ကျစ်...သား ကိုကို စာရေးနေတယ်လေ သွားမနှောက်ယှက်ရဘူး လာဒီကို"
"ဝွန့်...လာဖူး တားက တိုတိုနဲ့နေမှာ....နော်တိုတို"
ဗုဒ္စေါ....
တခေတ် ဒီကောင်လေးကို ကြည့်ရင်း ဘုရားတမိလိုက်သည်။ အခန်းတည်းဝင်လို့ စာစသင်ကတည်းက ဖိုးမြိုင်လေးဘေးတွင်သာ စွန်ဝဲသလို ဝဲနေသော ဒီကောင်လေးက တော်တော်တော့ ခေါင်းကြောတင်းလှသည်။ သူဘယ်လိုလိုခေါ်ခေါ် ဘယ်လိုမှပင်မလာ...ဖိုးမြိုင်လေးဘေးမှာတောင် ဝင်ထိုင်လိုက်သေး၏။တော်တော် လက်ပေါက်ခက်တဲ့ သောက်ကလေး
..
သူ့လက်သေးသေးလေးတွေက ဖိုးမြိုင်လက်လေးတွေကို စုပ်ကိုင်ထားကြသလို တစ်ခါတစ်ခါဆိုလည်း ရှူးခနဲ ရှူးခနဲနှင့် ဖိုးမြိုင်ပါးလေးရဲသွားသည်အထိ ဖက်နမ်းနေတတ်သေး၏။ဒီကလေး...ငစားဘဲ
"အဟက်....ဘယ်လိုဟာလေးမှန်းကိုမသိဘူး...အလကား ဖအေတူသား လူရမ်းကားလေး"
တခေတ် သဘောကျစွာဖြင့်သာ ရေးလက်စစာကိုသာ ဆက်ရေးနေတော့လေ၏။ အနောက်တွင်တော့ ဟိုနှစ်ကောင်က ကမ္ဘာပျက်နေပြီ။
"အာ နာ့လက်ကို အဲ့လို ကိုင်ထားနဲ့လေ"
"ဘာလို့လဲ "
"မင်းအဲ့လိုကိုင်ထားတော့ နာကစာရေးလို့မရတော့ဘူးပေါ့"
"အာ့ဆိုရေးနဲ့"
"ဟာ...နာမရေးရင် ဆရာလေးက နာ့ကိုရိုက်မှာပေါ့လို့"
"အာ့ဆိုရေး...."
ငညစ်လေးလုပ်နေသော အတိကို ဖိုးမြိုင်သိပ်မရှည်တော့ ၊ ဒေါသတွေသာ အလိပ်လိုက်ထွက်နေရ၏။ ဘယ်နှယ့် ....လူကျစာကျရေးခိုင်းပြီး လက်ကိုကျတော့ ကိုင်ထားတယ် အဲ့တော့ ဒီကလူက ဘယ်ဟာကြီးနဲ့ ရေးရမှာလဲလို့...ဝွန်း...
"မင်ကမှနာ့လက်ကို မလွှတ်ပေးတာ နာကဘယ်လိုရေးရမှာကြော...."
YOU ARE READING
💥💥မာဖီးယားလား... သနားတယ်💥💥
Romanceဒုတိယအကြိမ်မြောက် စာမူလေးမို့ အမှားပါရင် ခွင့်လွှတ်ပေးကြပါဗျ 18+တွေပါနိုင်တာမို့ ကြိုတင်သတိပေးပါရပါစေ
