Siedzimy w kinie, Vicky bacznie obserwuje film. Ale nawet się nie uśmiecha. Nie śmieje jak większość sali. Powiedziałbym nawet, że jak tak na nią cały czas patrzę, to widzę łzy w jej oczach. Boli mnie to, że nie jest szczęśliwa. Chcę jej szczęścia bardziej niż czegokolwiek innego.
Przenoszę wzrok na jej dłonie, bawiące się materiałem koszulki. Wtedy doznaję szoku. Widzę czerwone kreski na jej nadgarstkach. Widzę blizny, jak i świeże rany. Nie wiem, co mam robić.
Jestem zły na siebie, że nie zauważyłem tego wcześniej. Mogłem przecież jej pomóc. Zrobić cokolwiek.
