Pacifying the Chaos (Crossroad Madness #1)

Chapter 30

Pikit mata kong sinabayan ang himig ng kantang tinutugtog niya para kay Ma'am Ria. Sobrang kalmado lang ng kanta na para kang hinehele habang sakay ng isang duyan. Sobrang nakakakalma at nakagagaan ng loob para sa mga taong makaririnig no'n. Isama pa na ang malambing at malamig na boses ni Gio ay nakadadagdag lang ng dating sa kantang alay niya para sa babaeng mahal niya.

Pero kahit na gaano pa kaperpekto ang lahat magmula sa boses niya at sa kantang inaawit niya ay hindi pa rin kumakalma ang kaguluhan sa puso at isip ko. Parang mas lalo lang yatang nagkabuhol-buhol ang magulo ko ng isipan dahil malinaw na nakatatak sa isip ko na hindi para sa akin ang kanta.

Na kahit gaano ko pa katagal na hilingin ay hinding-hindi mangyayari ang mga bagay na gusto ko. Sa isang dahilan na hindi ko magawang pasinungalungian... na hindi ako ang babaeng mahal ni Gio.

"Tumayo ka na, Carmen," anang tinig sa gilid ko. "Hindi magbabago kung ano kayo kung uupo ka riyan at pakikinggan ang dalawa na magkaayos."

"Huwag kang maingay," mahinang agap ko sa kaniya.

Haze tsked quietly. "Pasalamat ka talaga may emergency sa Daddy no'ng isa kaya umalis na," naiiling na saad niya. "Sigurado akong hindi na naman makapagtitimpi 'yon kapag nakita kang ganiyan."

"Sampalin mo na lang kaya ako para magising na ako para magising na ako," biro ko. "Naguguluhan na rin ako sa buhay ko."

"Gising ka na. Alam mo kung ano ang malaking pinagkaiba ng tama sa mali. Kaso hindi ka makabuo ng desisyon dahil takot kang iwan siyang mag-isa." Pabuntong hininga siyang naupo sa tabi ko, sumandal rin sa pader habang ang tingin ay malayo.

Hindi ko nagawang imikan ang pahayag niyang 'yon. Malinaw kong naiintindihan ang bawat salitang sinambit niya. Kaya malinaw ko ring naiintindihan na tama siya sa parteng sinabi niya na takot akong iwan si Gio kahit masakit na.

'Yon kasi ang totoo.

Iwan pa lang siya, binabagabag na ako at natutuliro. Palagi akong takot dahil sa isip ko ay hindi niya kakayanin ang mag-isa kahit na matanda na siya. Sa takot na babalutin lang siya ng mga negatibong bagay gaya ng unang beses na nakita ko ang lugmok na estado niya.

And only by thinking about it is enough to break my already broken heart. Malinaw pa rin sa isip ko kung paano ko nakita ang kaguluhan sa mga mata niya. Tandang-tanda ko pa kung paanong tila hindi niya namamalayan na umiiyak na pala siya.

Kung paanong nakapako lang ang paningin niya sa pinakaimportanteng tao sa buhay niya habang tila naguguluhan kung totoo ba ang lahat o isang panaginip lang na gusto niyang kalimitan.

Lahat ng 'yon tanda ko pa. At lahat ng nararamdaman ko noong araw na 'yon ay nararamdaman ko pa rin hanggang ngayon.

"You really didn't have to do this, Gio," anang emosyonal na tinig ni Ma'am RIa mula sa loob.

"Forgive me for being insensitive," mababa ang tinig na saad ni Gio.

Nakarinig akong ingay na gawa ng isang upuang hinihila. I remained silent and so did René who was sitting beside me. Tahimik lang kaming naghihintay ng mga susunod na mangyayari sa loob.

"I just wanted to get to know you better. And I think meeting your parents will help me know you more," Ma'am RIa said carefully. "I was wrong to ask, Gio. Sana patawarin mo rin ako."

"Naiintindihan ko, Ria. Only if I could tell you everything, matagal ko na sanang ginawa," mahinang sabi ni Gio sa kaniya.

"You can always tell me everything, Gio. Kapag handa ka na, hihintayin ko hanggang kaya mo na," malambing na saad niya.

Gio sighed heavily, freeing himself from the heavy baggage he's been carrying. "I can freely tell you everything, but not on this one, Ria."

Kahit wala ako sa loob ng silid-aralan na 'yon, ramdam ko ang pagbigat ng hangin sa na bumabalot sa kanila. And I felt like even Renesmé felt that. Naramdaman ko kasi ang biglaang pagbaling niya ng tingin sa akin. But I remained looking ahead, afraid that if I moved, tears would gush out nonstop from my eyes.