Pacifying the Chaos (Crossroad Madness #1)

Chapter 39

Malinaw na sa akin kung gaano kalawak ang buong Crest International University. Apat na campus ba naman at higit pa sa isang libo ang populasyon. Pero sa mga nakalipas na buwan... at taon, tila isang sampal sa akin ang katotohanan na iyon.

Napailing na lang ako, iwinawaksi sa isip ang mga negatibong bagay na iniiwasan ko. Okay lang naman sa akin ang lahat. Hindi ko lang maiwasan na mapaisip minsan kung paano kaya kung iba ang aming kinahantungan.

"This place looks good," Auburn commented while scanning the whole place. "Saan mo nahanap?" tanong niya kay René.

"A blog on Instagram," she answered.

"What blog?"

"Pacified Chaos, I think. A rising blog, I must say. Nagre-recommend ng mga places to unwind or to seek solace. Meron ding mga quotes or messages for people na may pinagdadaanan. More on like that, actually. Plus different places in different cities," René explained.

"Wow, uso pa pala 'yan hanggang ngayon."

"Oo naman. People have learned to use it on a different platform nga lang to maximize the use of the given technology advancement for everyone." René sipped on her shake. "The page helps people to heal and realize things in their life. Hence the name of the blog, Pacified Chaos, aims to pacify the chaotic hearts and minds of the people."

Nag-iwas ako ng tingin sa dalawa upang itago ang ngiti sa mga labi ko na kanina pa gustong kumawala.

Nakaka-proud pala marinig mula sa ibang tao ang mga bagay na lihim mong ginagawa.

For the past months, Pacified Chaos has been my companion. Seven months ago when I opened the account. Aksidente ko lang naman iyong nadiskubre dahil naaliw ako sa paglalaro ng editing app na ginagamit ko para gumawa ng advertising campaign at branding para sa major ko.

Hanggang sa hindi ko na namamalayan na napasok ko na pala ang gano'ng mundo. I opened an instagram account where I post quotes or anything under the sun that would come to mind. Something that would lift me up when I am on the verge of giving up.

Hanggang sa napunta sa pagre-recommend ng mga lugar na nakapagdudulot ng kapayapaan sa akin. Or sometimes, any random places that brought me peace.

Hanggang sa unti-unti ay nakilala. Nagsimula ako sa wala. As in, isa-isang react at follow lang hanggang sa napansin ng dahan-dahan. Ngayon, mayroon na akong fifty thousand followers.

It became my career, which no one knows.

May mga nag-aalok na rin ng sponsorships. At may mga partners na rin ako with different brands. Mostly travel packs, skincare essentials, shoes, dresses, beverages, caps, and such.

I never posted my own picture with my face. Kung hindi tanawin sa point of view ko as a visitor, ay ako mismo ngunit sa tagong pagkakakilanlan. Palagi kasi akong nakasuot ng iba't sumbrero na maitatago ang mukha ko. Or I would just show my hand or my feet and shoes.

Some even want me to feature their place as a paid advertisement pero tinatanggihan ko kahit na kita iyon sa parte ko. I just want my space to remain authentic with its root purpose, which is to give peace to people and recommend places they might find solace.

"Two years..."

Nangangarap na tumingin sa kawalan si René. Nangalumbaba naman ako sa lamesa habang tinatanaw ang berdeng tanawin sa labas ng Cloud Nine.

"Ang bilis, 'no. Ilang kembot na lang graduate na tayo," humahangang saad ko.

"Muntik pa ngang sumabit." Tumawa si Burn. "Pasuko na, eh. Wala nang kakapitan. Mabuti na lang talaga at lumaban."