18. YAŞIMA HİTABEN, hâlâ insanları kırmamak için, içindeki öfkeyi dindirmeye çalışırken kendini mahveden kız adına...
-Mafya'nın Tutkusu-
❤️🖤
"Neden böyle yapıyorsun?"
"Çünkü senin kırmızın benim siyahıma çok yakışıyor."
❤️ 🖤
"Ben bunu yapamam!"
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-TEHLİKEYİ HİSSETMEK-
Son günlerde kendimi oldukça toparlamış hissediyordum. Gül sayesindeydi bu kesinlikle ve aynı zamanda şu Lunapark olayından sonra psikoloğum ile görüşme sıklığımı arttırma kararı almıştım. Bu yaklaşık birkaç güne denk geliyordu. İlaçlarımı düzenli almaya başlamıştım, kendimi uzun süreden sonra adam akıllı bir hale sokma çabam beklediğimden daha hızlı ilerliyordu. Bu benim açımdan aşırı iyi bir durumdu. Bedenen de, zihinsel olarak da biraz daha yüklerim azalmış gibiydi.
Zihnim çoğu zaman o adamla dolu olsa da, kendi sorunlarımın baskısı azalmıştı en azından ve daha mantıklı hamlelerle durumu analiz edebiliyordum. Dün akşam saatlarinde, evime geldiği zaman yanımda duran ve iletişim konusunda bize yardımcı olmaya gayret eden adam tek başına gelmişti evime. Onu içeri davet etmemiştim, kapıyı dahi açmamıştım doğrusu. Bir anda, neden benim evime gelme ihtiyacı duyduğunu bilemezdim çünkü. Neyseki birkaç dakikalık bir süre sonunda bana bir zarf vermişti ve içinde ise birkaç numara vardı.
Birincisi, yazdığına göre doğrudan başıma bela olan adama aitti. İkincisi ise bana bu zarfı getirene. Nedense ben onun hakkında hâlâ isim dahi bilmezken, onu arayacağımı düşünerek numara göndermesi saçma gelmişti ama ne yapabilirdim ki. Zarfı önce sinirle yırtıp atmış olsamda, pişman olup parçaları toplamış ve numaraların ikisini de kaydetmiştim. Gereksiz bir güven besliyordum ona karşı çünkü olur olmadık hamleleri beynimi bulandırıyordu ama aynı zamanda aşırı derece de düşmanımmış gibi hissediyor ve korkuyordum da.
Hiç bilmemektense, bir köşede numarasının olması daha mantıklı gelmişti. Onunla iletişime geçmek istediğimde, elimde bıçakla sokağa çıkmama gerek kalmayacaktı. Bu, kulağa oldukça sinir bozucu şekilde komik geliyordu.
"Daldın yine..."
Bana seslenen psikoloğumun sesi ile derin bir nefes alarak gülümsedim ve ona baktım.
"Çok düşünüyorum, saçma sapan bir sürü şeyi üstelik. Anlatsam inanmazsın, o derecede. Neyse, benim sürem bitti değil mi?"
Önce dediklerimi ufak bir tebessümle karşılayıp ardından kolundaki saate baktı ve başını salladı gözleri tekrardan yüzüme dönerken.
"Evet, anlatmak istediğin bir şeyler varsa yarım saat daha uzatabilirim dilersen."
Bende kısa bir an duvardaki saate bakıp, başımı iki yana salladım.
"Teşekkür ederim ama saat altı olmuş ve benim biraz da işlerim var. Eve geç gitmesem iyi olur. "
"Pekala, haftaya senin için randevu ayarlıyorum yine aynı saatte."
Oturduğum yerden kalkıp, ceketimi giyerken tebessüm ettim.
