18. YAŞIMA HİTABEN, hâlâ insanları kırmamak için, içindeki öfkeyi dindirmeye çalışırken kendini mahveden kız adına...
-Mafya'nın Tutkusu-
❤️🖤
"Neden böyle yapıyorsun?"
"Çünkü senin kırmızın benim siyahıma çok yakışıyor."
❤️ 🖤
"Ben bunu yapamam!"
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~ACI~
"Bir hafta geçti, buraya her gün geldi Mina! Her gün! Ve sen hâlâ nasıl olur da, Andres'in sana güvendiğini söylersin?"
Mina, çay fincanını dikkatle masaya bıraktı ve endişeme hak verdiğinden olsa gerek, benim aksime biraz daha sakin davranmaya çalışarak cevapladı beni.
"Biliyorum Kırmızı, her seferinde eli boş dönüyor, hep de böyle olacak. Buraya gelme sebebi bana güvenmediği için değil, senin buraya gelme ihtimaline kendini inandırdığı için. Her yere bakıp seni bulamadı, nerede olduğunu deli gibi merak ediyor ve ben sana herkesin içinde kartımı verdim. Yanii, eğer başın belaya girerse, beni arayacağını falan sanıyor olmalı."
Düşünüyordum, her şey aklıma geliyordu, birer birer her ihtimale olanak veriyordum fakat o kadar ihtimal arasından herhangi birine tutunamıyordum. Karşımda hiç tanımadığım bir adam vardı, Andres'in ne düşündüğünü, nasıl hareket ettiğini, o yanımda değilken bilemezdim. Aynı evde olduğumuz zamanlarda, bir şekilde öfkesinden, konuşmasından onun neler yapacağını tahmin etmem kolaylaşıyordu fakat bu durumda ne düşünmem gerektiğini bile bilmiyordum. Tekrar onun eline düşeceğim korkusu yüzünden, mantıklı düşünemiyordum bile.
Andres beni şimdi, öncekinden daha çok korkutuyordu, çünkü onu kendimle tehdit etmiştim. Onu, onun aşkını elinden almakla tehdit ediyordum.
"Biraz da iyi tarafından düşünmeye çalış. Gül'ü öldürenler, şimdi seni öldürmeye çalışıyor. Ama Andrés bile seni bulamıyor, onların bulması imkansız. Bu yüzden bırak da, Gül'ün katilleri ile Andrés ilgilensin. Seni bulamasa da, üzerinde tehdit oluşturacak her türlü unsuru ortadan kaldıracaktır."
Başımı iki yana salladım. Bu, sandığı kadar basit bir durum değildi. Gözlerimi, gözlerine sabitleyip, içindeki intikam ve öfkeyi ona göstermeye çalıştım.
"Ben ölmekten korkmuyorum, intikam istiyorum! Gül'ü öldüren herkesin canını, teker teker, kendi ellerimle almak istiyorum!"
Mina, bendeki hırsın bu denli büyük olduğunu daha önce fark etmemiş gibi şaşırdı ve yutkundu. Gözlerimi kısıp, ifadesini inceledim. Üzerindeki tedirginliğin sebebini, ben sandığım için sakinleşmeye çalışıp masadaki bardağımı alarak dudaklarıma götürdüm.
"Anlıyorum... Neyse, bir an önce plan yapmaya bakalım."
...
Bir Hafta Sonra.
...
İçimdeki endişeyi azalatacak bir şeylere odaklanmak istiyordum fakat bulamıyordum. Tek yapabildiğim, tırnaklarımla elimi çizmekti. Kendime ufak acılar vererek, endişemin zihnime ulaşmasını engellemeye çalışıyordum. Korkuyordum, ya her şey istediğimiz gibi gitmezse diye aklım çıkıyordu. Andrés'le karşılaşmaktan, onun Mina'nın günler önce ona sarf ettiği sözleri dinlemeyeceğinden.
