სასიყვარულო სამკუთხედი

8 თავი

-მისტერ როჯერსი-

"ნუღა ტირი" დაახლოებით ბოლო 15 წუთის მანძილზე მოკუნტული იჯდა დივანზე და ტიროდა, ვცდილობდი დამემშვიდწბინა მაგრამ ჩემგან შორს იწეოდა როცა ვუახლოვდებოდი.15 წუთია ვითმენ და ეს უკვე მოსაბეზრებელი ხდება "ტირილი შეწყვიტე!" ცდლიობდა პირი მოეკუმა და არ გაეღო რომ მისი ტირილის ხმა აღარ გამეგო მაგრამ ვიცოდი რომ ასე ვერ სუნთქავდა. ღრმად ამოვისუთქვე გვერდით დავუჯექი, მისი პაწაწუნა სხელუდი ავიყვანე და კალთაში ჩავისვი. "გთხოვ ჩემო პრინცესა ნუ ტირიხარ კარგი? გინდა რამე გავაკეთოთ რაც დაგამშვიდებს? თხოვ არ მინდა რომ ინერვიულო და ცოდად გახდე, მოდი აქ" ჩავეხუტე და მანაც მისი პატარა ხელები მომხვია ყელზე. მის შეხებაზე დავმშვიდდი და ყველაფერი დამავიწყდა

"ბ-ბოდიში" მაინც ვერ ჩერდებოდა

"ყველაფერი კარგადაა, გპატიობ, ჩემო პრონცესა გთხოვ ნუღა ტირი კარგი?" თავი დამიქნია და ცრემლებს მოიწმინდა. სხეზე ხელი დავადე და ჩემსკენ შემოვახედე, თვალებში მიყურებდა, მისი თვალები ახლა წითელი და ჩასისიხლიანებული იყო.

მისი პუმპულა დიდი ტუჩებისკენ გავიწიე და ნახად ვაკოცე, ვიცოდი რომ თვითონ არ მაკოცებდა, მაგარმ ვაკოცა, გამიკვირდა და თან ძალიან გამიხარდა. არ მინდოდა არაფრის დაჩქარება ამიტომაც ნაზათ და რბილად ვკოცნიდი. როცა გავკერდით ერთმანეთს შუბლები მივადეთ და რამდენიმე წამი ასე გავჩერდით. მისი ხელი ისევ ლოყაზე დავადე და გამეღიმა როცა გავაანალიზე რომ ჩემი ერთი ხელი მისი თავის ტოლი იყო.

"ხომ აღარ იტირებ ჩემო პატარა?" ძალიან ცდილობდა მაცრა ცრემლები მაინც მოსტიოდა "არაუშავს. წამოდი ნაყინი ვჭამოთ"

"მ-მართლა?"

"კი, ყვირილისგამო ბოდიშად ჩათვალე" ავდექი და ხელში ავიყვანე, წელზე ფეხები შემომხვია და ჩემს ყელში თავი ჩარგი, გამეღიმა და სიარული დავიწყე, უკანაკართან მივედი და მისი ერთერთი კურტკა მივაფარე. გარეთ გავედი და მაქანაში ჩავჯექი, მივხვდი რომ ჩემს გოგოს ჩაეძინა და არ გავაღვიძე. საჭესთან დავჯექი და ისევ ჩემთან იყო, მისი ფეხები ჩემს წელზე. ისე დავჯექი რომ ირივე კომპორტულად ვყოფილიყავით და მანქნა დავქონქე. ქალაქიდან გავედი და გზატკეცილზე მაღაზიასთან გავაჩერე, პიტერისგან ვიცოდი რომ აქ კარგი ნაყინები იყო და თან ვერავი გვიცნობდა "გამარჯობათ, გავიგე რომ აქ საფირმო ნაყინები გაქვთ"