Kıyamet Vakti

PART 5

Sevgili günlük bugün Zombi Saçmalığının son günü.

Evet kurtuldum ama kendi kendime değil. Çok kan kaybetmiştim ve en son gördüğüm insanlar benim için kendilerini tehlikeye atarak beni kurtardılar, daha sonrasında kendi kamplarına götürerek tedavi ettiler ve beni sağlığıma kavuşturdular onlara minnettarım.
Kendime geldikten sonra hiç günlük tutmadım ama hep yanımda taşıdım, babamın emanetine ne olduğunu bilmiyorum sanırım çatıda kalmıştı. Sadece günlük, bi kaç gün yetecek kadar yiyecek ve su birde beni bulan insanların verdiği döner bıçağı vardı yanımda.
Tam 324 gün boyunca canlı bir insan görmedim ve kendimi de Diyarbakır'a yetiştirdim. Çok düşünme fırsatım oldu kaybettiklerimi düşündüm, affettiklerimi düşündüm ve yaşayanları.
Artık hayata dair yaşama dair umudum yoktu, arkadaşlarımla vakit geçirdiğimiz yerlerde dolanıyor hep eski ve mutlu günleri hayal ediyordum.
Hergün başka yerde kalıp Başımın çaresine başka yerde bakıyordum ki, birgün nisa'nın evinin önünden geçerken bi anlığına pencerede onu görür gibi oldum ve daldım siteye.
Onların katına çıktım kapıyı çaldım ama açan olmadı kafayı yediğimi düşündüm ve sanırım yemiştim de. Kapıyı kırdım içeri girdim ve etrafa bakındım, nisa'nın o tatlı bebeklik fotoğraflarını gördüm sanırım uzun zaman sonraki ilk gülümsememdi. Biraz daha dolanırken birşey farkettim ev uzun zamandır kullanılmayan bir yer için oldukça temizdi ve bahçede bir zombi bile yoktu. Şehrin ortasındaki bir binanın ve çevresinin böylesine temiz olması beni şüphelendirdi ve bekledim nisa'nın burda olabileceğini umut ettim, nisa olmasa bile burayı temizleyenin buraya geleceğini biliyordum ve bekledim. O günün akşamı kapı hafif gıcırdıyarak açıldı ve bende hemen olduğum odanın kapısına siper aldım. Gelen nisa'ydı ve yanında ali. Dönmüştüler.
Türkiye dışında heryer normalleşmiş bir durumdaymış ve ülkeler türkiye'yi kurtatmak için seferber olmuşlar. Ali iyiydi, nisa iyiydi göz yaşlarımı tutamadım neredeyse 1 sene onlardan haber alamadım bırak onları canlı bir insan göremedim, yaşadığım onca zorluğun yanında onların o güzel birikmiş anılarını ve dostluklarını dinledim olsun onları bulmuştum ya gerisi önemli değildi.

Neden hâlâ bu günlüğü yazdığımı bilmiyorum birazdan yakacağım birşeyi hâlâ karalamak oldukça saçma, aslında onca zaman ağzını bile açmadım. Belki kurtulmanın, Dostumu sevdiğimi bulmanın verdiği mutlulukla şuan yazıyorum belkide yoldaşıma veda etmek için yazıyorum bu son notlarımı. Şimdi sana veda ediyorum yol arkadaşım herşey için teşekkürler...

                               ~SON~