Unicode
အပေါ်ထပ်ကို ပြန်တက်ဖို့ ဓာတ်လှေကားခလုတ်ကိုဖွင့်ရင်း နာရီကြည့်မိတော့ မနက် ၄နာရီ နီးပါး
အနမ်းခံထားရလို့ စတော်ဘယ်ရီသီးလေးလို နီဆွေး နေတဲ့ ဂျောင်ဝူးနှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုမြင်တော့ Jaehyunတံတွေးကို အသံမြည်သည်အထိ မျိုချမိသည်။
ဓာတ်လှေကား တံခါးပွင့်လာတာကြောင့် နှစ်ယောက်အတူဝင်လိုက်ပြီး အပေါ်ထပ်ကို တက်ဖို့ နံပါတ်ကို ဂျောက်ဝူးကသာ နှိပ်လိုက်ရသည်။
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အခြေအနေဟာ စောစောက အကခန်းထဲ က အနမ်းမိုးတွေကြောင့်ဖြစ်သည်။
လည်ပင်းထောင့်နားအထိ Hickeyအချို့က ထင်းနေတာကြောင့် ဘယ်လောက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး နမ်းမိသွားမှန်း Jaehyun သာသိသည်။
"ဘာလို့ လူကိုအဲ့လောက် လာကြည့်နေတာလဲ နေရခက်အောင်"
သူကြည့်နေတာကို ရိပ်မိသွားတဲ့ ကောင်လေးက လည်ပင်းလေးတွေကို လက်လှလှလေးတွေနဲ့အုပ်လိုက်ပြီး မျက်စောင်းလေးခဲကာ စွာစွာလေး အော်ငေါက်လာတာကြောင့် Jaehyun ရှေ့က ဓာတ်လှေကားတံခါးကိုသာ အတင်းစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
"Jae က အရှက်သည်းနေတော့ ကျွန်တော်ဘယ်လိုနေမလဲ "
အရှက်သည်းဆို အကခန်းထဲမှာပါ အခွင့်အရေးတွေတောက်လျောက် ယူခဲ့မိတာက ကိုယ်ပဲမဟုတ်ပါလား။
အပေါ်ထပ် ရောက်သွားတာကြောင့် ဓာတ်လှေကားထဲက ထွက်တော့မယ့်ကောင်လေးရဲ့ လက်လေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ အလန့်တကြားလေးရုန်းလာသည်။
"ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ သူများတွေ မြင်သွားမယ်လေ "
"မြင်ပါစေ ကိုယ့်ချစ်သူရဲ့ လက်ကိုင်ရုံလေးကို "
"တကယ် ပြောရခက်လိုက်တာ "
"ဟား...ဟား...ဟား "
အသံပြဲကြီးနဲ့ အော်ရယ်နေတဲ့သူ့ကြောင့် ဂျောင်ဝူး ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ကို အုပ်လိုက်မိသည်။
သူနဲ့ တွဲနေတာ အကုန်သိကြတယ် ဆိုပေမယ့် ဂျောင်ဝူးက သိသာသိ မမြင်စေနဲ့ ပုံစံဖြင့်သာ နေသားကျနေသည် ။
YOU ARE READING
If we go far [ငါတို့ဝေးသွားရင်](complete)
Fanfictionနေ့တိုင်း တွေ့ခွင့်ရချင်ပါတယ်လို့ ဆုတောင်းခဲ့တာလည်း ငါပဲ ဘယ်တော့မှ တွေ့ခွင့်မရပါစေနဲ့တော့လို့ ဆုတောင်းခဲ့တာလည်း ငါပါပဲ။