Sehpadan televizyonun kumandasını aldım ve televizyonu açtım. Ardından kapının kapanma sesini duydum. Normalde başımı çevirmezdim ama bu sefer kapı fazla sert kapatılmıştı. Bakışlarımı kapıya isabetledim.
Girşin hemen yanındaki kolon dolayısıyla montunu çıkarırken sadece sarı saçlarını görebildim. İçeri doğru yürümeye başladığında ise yüzündeki kızgın ifadeyi görebiliyordum.
Sert adımlar atarak bana doğru yaklaştı. Oturduğum koltuğa uzandı ve başını dizlerime koydu.
Bir şey demedim. Gerçekten sinirli olduğu belliydi.Elimi başının üzerine yerleştirip hafifçe saçlarıyla oynamaya başladım.
"Konuşmak ister misin?" diye sorduğumda şaşkın gözlerle bana baktığını hissettim. Ama kendi ifademi bozmadan gözlerine bakmaya devam ettim.
"Ah, gerek yok. Ben iyiyim sanırım. Sadece birkaç şeye sinirlendim ama iyiyim. Sorduğun için teşekkürler." dediğinde doğruldu. Ama yüzündeki alışılmadık kızgınlık ifadesi hala duruyordu.
"Pekala, konuşmak istersen haberim olsun."
