He Doesn't Exist

KABANATA 7

"Good morning, beb!" Walang speaker ang makakalakas sa boses ko matapos kong biglaang pumasok sa kwarto niya at kalampagin bawat sulok neto.

Napabalikwas ito ng bangon. "Fuck!" He cursed and move out from the bed because of shocked. Mukhang nahihilo pa 'to habang bumabangon.

"What the heck, darling?" He said flattened but in sweetness. I laugh and he give me a death and darkened gaze. Matamis akong ngumiti sakaniya bago siya dinuluhog ng yakap.

"Good morning." Ulit ko at hinalikan siya sakaniyang pisnge.

"It's a bad morning for me, darling." He uttered using a bad trip mood, maybe because of what I did. Mukha kasing kulang na kulang pa siya sa tulog. Kagabi kasi anong oras nadin kami natulog, kung ano-anong ginawa namin like nanonood, kumain, and sorted of talking. Iyan ang mga ginagawa naming magdamag kaya maganda ang gising ko, but i think he wasn't.

"Puyat na puyat ako, Deshina." He said, mumbling.

I pouted. "Is that because of me?"

"No." He shook his head. "It's not because of you, I really appreciate what we've spend at late at night and I love it. When you fell asleep, I have been think a lot, that's why mas napuyat ako.

Hinila ko siya paupo, hinila niya din ako pabalik bago ako pinaupo sa pagitan ng mga hita niya, niyakap niya din ang bewang ko bago ako paulit-ulit na hinalikan sa aking pisnge, matamis naman akong napangiti.

"Kung ako man ang iniisip mo, sorry." Aniko, he groaned before looking at me.

"Kahit naman mag sorry ka wala kanang mababago, pinuyat mona ako." Angil niya dahilan ng agad kong pag-nguso.

"Hindi ko naman kasalanan 'yan, bakit sino bang nagsabi sayo na isipin mo'ko ng isipin, ha?" Piniga ko ang kamay niya. "Kontrolado koba ang isip mo?" Naitanong ko bago siya patagilid na tinignan. 

He also look at me without humour. "Kasalanan mo dahil masiyado monang ginugulo ang isipan ko."

"I don't get it! Kasalanan mo kung bakit late kang natulog at kasalanan mo dahil tulog mantika kadin naman. Alam mo minsan napaka gulo ng utak mo, para kang hindi tao kung umasta!" Tumayo ako sa harapan niya bago siya masungit na tinignan, namewang ako pero seryoso niya lang akong tinignan.

"Basta kasalanan mo." Matigas niyang sambit.

"Just admit that it was your fault." I said but he just shrugged his shoulders.

"I will not and never."

Mabilis akong humakbang paakyat sa kama niya bago doon namewang, umawang ang labi niya bago ako nakatutop na tinignan. "Kapag sinabi kong ikaw ang may kasalanan, ikaw! No more following questions dahil wala ka namang magagawa kapag nagalit at nawalan ako ng amor sayo, naiintindihan moba ako?"

Sa aking sinabi ay agad siyang natahimik. "Gusto mobang hiwalayan kita, tutal kasalanan ko naman diba?"

Mabilis niyang iniling ang kaniyang ulo bago ako agap na tinignan, pinagsaklop niya ang kaniyang mga kamay bago tinulis ang kaniyang nguso.

"Kung ano-ano ng naririnig mo, mahal. Wala naman akong sinasabi na kasalanan mo, ang sabi konga diba.... kasalanan ko, kasalanan ko palagi at ikaw ang tama, nako kaya mahal na mahal kita, eh." May paglalambing sakaniyang boses bago ako hinawakan sa magkabila kong braso, matamis niya akong nginitian bago ako niyakap habang ako ay nakatungtong padin sa ibabaw ng higaan niya, natatawa nalang akong napangisi sa aming dalawa.

"Sorry na, ha? Mahal?" Humiwalay siya sakin bago ako tinignan, pero dahil nga isa akong dakilang pabebe ay inilingan ko siya. Padabog akong bumaba sa kama at sinadya pang bungguin ang balikat niya. Kailangan kong umasa na hindi ako pa hard to get, aba kasalanan niya, umagang umaga iniinis niya ako, ako nanga itong nanggising sakaniya.