"Hoş kal" demiştim sadece, kırık bir ses tonuyla.
"Sende, umarım hayat karşına daha iyilerini çıkarır" dediği anda dudaklarımda buruk bir gülüş var olmuştu.
Kalbim söyleyemiyorken dilim söylemişti, buz kestim ama umursamadım.
"Umarım, seninde" art...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Deniz ve Baran...
Birbirimize bakmamız son bulduğunda içeri doğru ilerledik. Avluya adım attığımız an dışarıya kadar gelen uğultu kesilmişti. Kafamı kaldırıp yukarıya doğru baktığımda yaşlısından gencine kadar erkekler durmuş merakla bana bakıyorlardı.
"Sen yukarıya çık. Zeynep sana gösterir gideceğin yeri. Ben de yanlarına gideyim halledeyim." demişti Baran. Sessizce başımı salladığımda kapıyı açan kız -ki adının Zeynep olduğunu öğrenmiştim- soldaki merdivenlerden bana eşlik edip yönlendirmişti.
Fazlasıyla hatta şu ana kadar gördüğüm en büyük konaktı. Burada mı kalacaktık yoksa başka bir yerde mi bilmiyordum. Tercihim başka yerdi. En azından ev içinde hareketlerimize dikkat etmek zorunda kalmaz, daha rahat olurduk. Emin ol iş işten geçti ve kimse senin tercihini önemsemiyor, salak! Biliyorum.
Büyük bir kapının önünde durduğumuz anda Zeynep kapıya bir kez vurmuş ve içerden gelen komutla birlikte açıp geçmemi beklemişti. İçeride erkekler gibi yaşlılı gençli birçok kadın bulunuyordu. Zeynep'de içeri doğru adım attığında,
"Bir isteğiniz var mıdır hanım ağam?" demişti. Bakışları direkt bir kişide değildi, başı öne eğik ayak parmaklarına bakıyordu.
"Yoktur." diye bir ses geldiğinde başımı o tarafa çevirmeme kalmadan kişinin kim olduğunu görememiş ve anlamamıştım. Zeynep çıktığında ardından kapıyı da kapatmıştı.
Napıcağımı, nereye oturacağımı, elimi nereye koyacağımı, bakışlarımı birine sabitleyip sabitlemeyeceğimi, sabitlesem bile kim olacağını... kısaca hiçbir şeyi bilmiyordum. Nefesimi tutmuş bir şekilde birinden bir ses duymayı bekliyordum.
"Gel güzel kızım, otur şöyle yanıma." demişti buğday tenli bir kadın. Gözleri simsiyah, cildinde tek bir kırışık yoktu resmen. Beklediğin sesi duydun, hadi git ve yeni hayatına merhaba de, aptal! Lütfen, birazcık az konuşur musun?
Gidip yanına oturduğumda bana gülümsemişti. Etrafa memnun bakışlar atıyor banaysa hayran ve gurur dolu bakıyordu.
"Ben Bejna. Baran'ın ve Berfin'in annesiyim" demişti. Kimseden çıt çıkmıyor, herkes sanki sesimi duymayı bekliyordu. Gerginlik adı altında isteğim dışında boğazımı temizledim ve dudaklarıma zorla olduğunu bildiğim ama kimsenin anlamayacağı bir gülüş yerleştirdim.
"Ben de Deniz, memnun oldum efendim." demiştim. Memnun mu oldun! Memnun mu oldun!? Yani, memnun oldum işte ne denir ki?
Herkes aniden gür bir kahkaha attığında bende etrafıma baktım. Yanlış bir şey mi demiştim?
