Butterfly[Minsung]

🦋𝒆𝒍𝒆𝒗𝒆𝒏🦋

مرد روی صندلی انتظار توی سالن نشسته بود و از اونطرفم خواهرِ جیسونگ بود که سرشو توی دستاش گرفته بود و بیصدا اشک میریخت.

وضعیت خیلی بهم ریخته بود و یه فشار سنگینی روش افتاده بود.

مادر و پدرشون درست تو همین وضعیتِ بینظیر به یه سفر کاری رفته بودن و دختر نتونسته بود باهاش ارتباط برقرار کنه و حتی بهشون بگه که پسرش توی یه بیمارستان روی یه تخت افتاده و فقط دستگاها هستن که بزور زنده نگهش داشتن.

از اونورم فلیکس رو فرستاده بود خونشون تا برای جیسونگ‌وسایلی که از طرف بیمارستان میخواستن رو بیاره.

شاید بهترین مزیت این نزدیکیِ جیسونگ و فلیکس همین بود که حتی خانواده هاشونم میتونستن به راحتی بهم دیگه اعتماد کنن ولی چه فایده وقتی جیسونگ بخاطر نداشتن همون رابطه به ظاهر نزدیکشون روی تخت افتاده بود؟

با شنیدن صدای قدمایی که نشون میداد چندین نفرن مرد مسئول سرشو بالا اورد و با دانش اموزایی که مشخصا به محض پیاده شدنِ اتوبوس به اینجا اومده بودن مواجه شد.

"کجاست؟"

مینهو بدون تعللی، یکراست از مسئول پرسید و مرد سعی کرد با پایین‌نگه داشتن تن صداش نشون بده که باید اروم باشن.

"تو ای سی یو ئه، یکم دیکه هم منتقلش میکنن تو اتاق خودش"

"حالش چطوره؟"

"خوبه نگرانش نباشید، خطر رفع شده"

"دیدی مینهو؟ گفت خوبه، اروم باش"

چانگبین رو به مینهوی بقرار گفت و مینهو بدون مکثی انگار که داشت هذیون میگفت با خودش تکرار میکرد.

"تقصیر منه، نباید ولش میکردم..."

مسئول سرشو به نشونه ی منفی تکون داد و دستشو روی شونه ی مینهو گذاشت و با لحنِ ارام بخشی که میخواست انگار تلخی از خبرش کاسته کنه گفت.

"تقصیر هیچکس نیست، جیسونگ نارسایی قلب داره، فشار که بهش اومده اسیب دیده"

سکوتی که توی راهرو ایجاد شد خیلی سنگین بود. سنگین تر از اونی که کسی بخواد یا حتی قدرت شکستنشو داشته باشه.
نارسایی قلب...
جیسونگ...
بیماری...

اینا هیچ ربطی بهم نداشتن...

جیسونگ سالم بود...

امکان نداشت پسری که اونا میشناختن این وضعیت رو داشته باشه. حتی اینجا بودنشم به اندازه کافی مسخره بود... چه برسه به بیماری که مرد ازش حرف میزد.

"چی؟"

"متوجه نشده بودید؟"

"نهِ" ضعیف تنها صدایی بود که از اون‌جمع بلند شد.
هیچکس هیچ ایده ای نداشت که دقیقا چرا باید همچین چیزیو تجربه کنن و دقیقا قراره چی بعدش اتفاق بیوفته...